ΑΝΑΠΕΤΑΡΙΣΜΟΙ

 ΑΝΑΠΕΤΑΡΙΣΜΟΙ

 

 "Memory with eye" by Tobias von der Haar is licensed under CC BY 2.0.

Και καθώς πετάρισαν μέσ’ από τα μάτια σου
απόκρυφες αγωνίες κι ανομολόγητοι πειρασμοί,
μια κόκκινη άνοιξη αγιογραφήθηκε στο κορμί σου
και στ’  ανυπόμονα χείλη σου ιστορήθηκαν χρησμοί
που έφερναν κύμα τη ζωή σε αγεωγράφητες θάλασσες
κι αβάσταχτη την ομορφιά της σε αναδρομάρισσες εποχές.

Στο πρόσωπό σου λάμπρυνε η σύνθεση των χρωμάτων,
η έπαρση της συντριβής, η μουσική της σπατάλης
και μάτωσε η αρχέγονη βαθιά πληγή της ανάγκης,
να είναι το φως και η κραυγή προσωπικοί κρυψώνες,
πρωτόπλαστες βιασύνες της χαράς, απόπειρες του δέους,
σε μέρες αχρονολόγητες και άναρχες νύχτες μυστικές.

Προλάβαινα πορφυρογέννητος την ορμή του κόσμου,
καθώς σώπαινες άπληστη ματιά και μορφασμός σημάδι,
ν’ αλλάξω το στίγμα των καιρών, τον ήχο των ονείρων,
να δω την αιωνιότητα σε μια  στιγμή ν’ αστράφτει,
κι έσκυψα πάνω από των χειλιών σου τον ορίζοντα,
να πιω δυο στάλες ουρανό και μία από της γης το χάδι.

Αναπεταρισμοί οι βαθιές ανασαιμιές και ενθυμήσεις,
οι πρωτόφαντες πεθυμιές και οι ευδόκιμες συναντήσεις,
να είναι το χθες μνημόνευση και λόγιασμα σπονδής,
το σήμερα γλύκασμα των ψυχών στου έρωτα τις ωδές
και το αύριο ευλόγημα σωτήριο της κάθε απαντοχής,
με την αγάπη ακολουθία ιερή και θέωση ζωής.

                                Γιώργος Αλεξανδρής

κύριε, κύριε …

  κύριε, κύριε …

  

 "Detail of smiling girl art work in children's area - Herriman Library, Salt Lake County Library Services" 

by ellen forsyth is licensed under CC BY-SA 2.0.

Γεμάτοι οι δρόμοι και όλοι τους βιαστικοί
στριμωξίδι τ΄απάντημα, διαβάτες περαστικοί,
στο ανέκφραστο βλέμμα τα ανερώτητα γιατί,
αντίλαλος και σπονδή αντιμιλιάς η σιωπή.

Ανείπωτη η αγωνία και το άγχος βαραίνει
πολιορκημένα στήθη, με μία ανάσα βγαλμένη
από μαύρες σκέψεις και στο φόβο βουτηγμένη,
τη μοναξιά με περισπούδαστη θλίψη να βαθαίνει.

Με τρεμάμενα χέρια, σφιγμένα χείλη και κρύες καρδιές,
τα προσχήματα συντάσσουν στις γνώριμες μορφές,
με αγέλαστο χαιρετισμό και στενάχωρες αγκαλιές
στις τυχαίες συναντήσεις και τις άβολες στιγμές.

Μορφολόγημα και κείνος της ανάγκης στο μιλητό,
διέβλεπε γνωστούς και συντρόφους στον κάθε διπλανό,
διαφέντευε συνάξεις με φίλιωμα και θαυμασμό
και διαλαλούσε ομορφιές και χάρες χωρίς κομπασμό.

Άσκοπο γυροβόλημα σε κάθε στροφή και γωνιά
ξεστράτισμα το λιόγερμα κι απόκληρος στην αντηλιά.
Ξάφνιασμα το απροσδόκητο γέλιο από μικρά παιδιά
κι αγκάλιασμα του δρόμου  με μία λαίμαργη ματιά.

Ευελπιστία ο πειρασμός, περατάρη να σταματήσει
και για της ψυχής τα άγνωστα μεγαλεία να ρωτήσει.
-Κύριε,κύριε, ποιο δρόμο κάποιος να ακολουθήσει,
την ομορφιά του γέλιου των παιδιών να κοινωνήσει;

                            Γιώργος  Αλεξανδρής

Μέρες Παράδοσης 2024

 

ΠΕΤΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΛΗΘΑΙΟ

 ΠΕΤΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΛΗΘΑΙΟ

 

 

 

 

 

 

Βeauty: Άνοιξη στις όχθες του Ληθαίου...

 

Στης νύχτας τα κελαρυστά αναγνώσματα,
με μια μύχια και σαγηνευτική νωχέλεια,
λιτανεύει ο Ληθαίος των εποχών το ψίκι,
γητεύει την ομορφιά και τη γηθοσύνη,
σμιλεύει την αρχέγονη αλκή του χρόνου
και ψηλαφώντας  γλαφυρά  τις όχθες του,
αυτομολεί αυτάρεσκα στο φλοίσβο του
ν’ ακούει στις κλασικές και μουσκεμένες άριες,
να θεραπεύονται ειδύλλια κι εμπνεύσεις.
                         *
Πετριές τ’ ονειροπόλημα και πλαταγή η σιωπή,
αφρόσκεποι οι καημοί ‚ίσκιωμα στη στροφή.
                         *
Στης ανατολής τις γραφές και δεήσεις,
με μια γαλήνια και υπεροπτική ταπεινότητα,
δαψιλεύει της μέρας μακαρισμούς,
αμνηστεύει σιωπηρά το δικασμένο χθες,
πομπεύει της ζωής τις μαγγανείες
κι επηρμένος αγνώστων θεών προσκυνητάρης,
αυθαιρετεί στον ορισμό του κάλλους
και τυμβωρυχεί σε ιστορίες και μύθους,
αρχή και τέλος της πόλης ν’ αποτελεί.
                         *
Πετριές στα άβαθα οι ευχές, το ανάθεμα το βουβό,
όπως κι η λιοβολή,  φως πετριά μες στα νερά του.
                         *
Στα γεφυροπεράσματα, ήθος κανονισμένο,
αδέξιες φωνές, αυθάδεια και ασφαλής βιασύνη,
ώμοι γερτοί προβλέψιμοι, είδωλα στραγγισμένα,
γενιές τ’ αγάλματα και αδειανές υδρίες,
ρήσεις κενές και ασυμπλήρωτη ιστορία,
εξέδρα που λιγοστεύει της κοίτης την απλωσιά,
που μικραίνει τ’ ανάστημα του κόσμου
και βλέπει στο κοντινό, το ξάγναντο ,τη ζωή
να μετριέται λειψή, αιχμάλωτη και σημαδεμένη.
                            *
Πετριές τα άδεια βλέμματα, το βήμα το ταχύ
ψυχή μες στην απόγνωση και  η μνήμη στην οργή.

                              Γιώργος   Αλεξανδρής

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

 

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

 

 

 "River Bank" by Dan Cook Archived (dan-scape.co.uk) is licensed under CC BY-SA 2.0.

Άγουρη κι ατίθαση η νιόφερτη άνοιξη,
γλιστρούσε τη βιασύνη της στην ακροποταμιά,
έριχνε τα μαλλιά της ξέπλεκα στ’ ανυπόταχτα νερά
και το φεγγάρι νιο κι αδέσποτο να σκύβει και να βουτά,
μαντίλι κόκκινο στη νύχτα να βάφει και να κεντά.

Θράσευαν γύρω οι καημοί σε χολωμένα νιάτα,
μάτωναν στήθια οι στεναγμοί και κουρασμένα μάτια,
κρυφά να συναλλάσσεται η αρετή με την αμαρτία
και να ζυγιάζεται αδέκαστη η ζωή,
μια στην επιστροφή και μια στην προσδοκία.

Έσφιξαν τα χέρια τους και ψηλάφισαν τη γη,
κύκλωσαν ένα κομμάτι ανοιχτό ουρανό
και με το σουραύλι της σιωπής και το φλασκί του πόθου,
ξημέρωναν τη ζωή ανατολή ‚πλημμύρα και σημάδι,
σαν τ’ όνειρο που ξέφευγε απ’ το βαθύ σκοτάδι.

Αφήναν στην άκρη τις καρδιές κι οι λογισμοί στην κοίτη.
Γύμνωναν τα λόγια τους και με το φως τα ντύναν,
να ’ναι οι μύθοι πιο ζεστοί και οι θεοί πιο ξένοι
στη σύναξη των αισθήσεων ταπεινά να ομολογήσουν
πως είναι αλήθεια ο έρωτας και λευτεριά ο χρόνος.

                              Γιώργος Αλεξανδρής

ΠΟΙΗΣΗ

 

"Poet & Family - Sprague River Flea Market - Sprague River, Oregon" by ex_magician is licensed under CC BY 2.0.

ΠΟΙΗΣΗ

Του  έλεγε να καταφύγει  στην ποίηση,
γιατί μπορούσε ως μύστης να την υπηρετήσει,
στην τέχνη της να υψωθεί,
να λυτρωθεί στη δημιουργία
και να μεταλάβει της ζωής την ομορφιά,
στίχο το στίχο, στροφή τη στροφή
κι απ’ τη θεία τούτη μετάληψη
τόσοι πιστοί προσκυνητές και λειτουργοί να πιούνε.

Αρνήθηκε τη σιωπή, φοβήθηκε και τον ύμνο,
γιατί η ποίηση δεν είναι του λόγου σμίλεμα
ούτε έμπνευση του απείθαρχου μυαλού.
Απέχει από την τέχνη και τη σπουδή
και δε συνθέτει πανδαισία
ούτε  έκφραση είναι και επικοινωνία.

Είναι οργή και σπαραγμός,
άλγος και ορρωδία,
κατάβαση είναι στα σκοτεινά του θανάτου,
και μοίρασμα και σκόρπισμα της ψυχής.
Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,
ανάστασης πισωγύρισμα,
γεννησημιού το φύτρο,
φως αστραπής που φλογίζει των αδύτων
και φαίνονται στο μεγαλείο τους,
τ’ ανθρώπινα τα πάθη.

Του έλεγε να αρμενίζει της ζωής,
με θάλασσα το στοχασμό και άνεμο το λόγο.
Οι λέξεις κόκκινα πανιά,
οι στίχοι του κατάρτια,
μακριά από αβάσταχτα λιμάνια
και ανυπόφορες στεριές.

Ανεπιτήδευτα της νύχτας αδελφοποιτοί,
το βίωσαν και οι δυο,
με ταυτισμένη σκέψη.
Δεν είναι η ποίηση διαφυγή
και γλίστρημα στο χρόνο,
ούτε καταφυγή κι  αρμένισμα ονείρου.

Οδύνη  είναι  στο αδιέξοδο,
παράδοση  στη μοναξιά  τ’ απείρου,
πρόκριμα κι αγλάισμα της προσδοκίας,
αρχέγονη της ουτοπίας ρήτρα,
υψιπετές της ψυχής λευτέρωμα
και της συνείδησης εναγκαλισμός.
Γι αυτό και δεν διαβάζεται,
παρά ομολογείται.

  Γιώργος  Αλεξανδρής

 

Κιλελέρ*

"Agriculture diarama" by Frankie Roberto is licensed under CC BY 2.0.

Παράπονο το χάραμα,προσκύνημα η χάση.
Η μοίρα τους τούς έταξε βαριόμοιρη λαχτάρα,
το τίμημα της φτώχειας τους να τo ‘χουνε κατάρα,
ξένη τη γη τους να ποτίζουνε με αίμα και ιδρώτα.

Χορταίνουνε στο λιόκαμα,γητεύονται στον ίσκιο
κολλήγες που δουλεύουνε στο στοιχειωμένο χώμα,
φυτρώνοντας τον πόνο τους παρηγοριά ν’ ανθίσει,
βλαστολογώντας όνειρα ελπίδα να καρπίσει,
ζωή, πικρή κι αβάσταχτη μην τύχει τους μισήσει
κι αυτή τη γη ζητιάνεμα μονάχα τους γνωρίσει.

Παράπονο το χάραμα,εκδίκηση η χάση.
Φιδόκλεφτες στιγμές πικρές,στιγμές ζωντανεμένες
που βρίσκει η πείνα χόρτασμα, η δίψα τη δροσιά της
και χάνεται ο πόνος τους στην πίκρα του καημού τους,
μ’ αντρειωμένο φίλημα της σκέψης στην ψυχή τους.

Τραγούδι γλυκοσέρνεται, φωνές αναθαρρεύουν,
θεριεύονται στο πνίξιμο ανάσες διψασμένες.
– Ο κάμπος μας τσιφλίκια τους και θάνατος δικός μας.
Ψωμί τους είναι η πείνα μας, η δίψα μας χαρά τους.
Ιτιές παραπονιάρικες πως είμαστε ποιος τό ‘πε;
Δικός μας είν’ ο κάμπος μας, δική μας κι η σοδειά μας.
Δικός μας ο ιδρώτας μας κι αυτή η δούλεψή μας.
Ημέρες που περάσαμε ποτέ να μην ξανάρθουν.
Κιλελέρ, Κιλελέρ, ξημέρωμα Λαμπρής φαντώσου!
Ψηλά στον ήλιο Κιλελέρ, τ’ αλέτρι το δρεπάνι.
Δική μας τούτη η γη ‚του τσιφλικά δεν είναι!

                         Γιώργος  Αλεξανδρής

* Μια και το αγροτικό ζήτημα βρίσκεται στην επικαιρότητα, με ευκαιρία την 114η επέτειο της εξέγερσης των αγροτών  στο Κιλελέρ παρουσιάζεται το  ποίημα που γράφτηκε τον Μάρτιο του 1975.

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΗΜΟΣ

 

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΗΜΟΣ

του Γιώργου Αλεξανδρή 

 

 "heart's desire" by douceurs d'etre is licensed under CC BY 2.0.

Βγήκε πάλι στο  σοκάκι,
πέρα στο ήσυχο στρατί
κι ανηφόρησε βραδάκι,
μέχρι την πάνω τη στροφή.

Πάνε νύχτες που παλεύει
υποψίες να ξορκίσει
και με θάρρητα πιστεύει
πίσω φόβους να αφήσει.

Έστεκε το νιο φεγγάρι
πάνω στο παλιό γεφύρι
και παιχνίδιζε με χάρη
στο κλειστό της παραθύρι.

Μόνος στη σκιά στην άκρη,
μ’ έναν κόμπο να τον πνίγει,
δεν κατάφερε ένα δάκρυ
η ψυχή του ν’ αποφύγει.

Τι τραγούδι να σφυρίξει
και ποιο μήνυμα να στείλει,
πού το στέναγμα ν’ αγγίξει
με σβηστό και το καντήλι;

Πού να πάει, πού να σταθεί
και ποια ξόβεργα να στήσει,
μάτια αστέρια για να δει,
τον καημό του για να σβήσει;

Πήρε πέτρα για να ρίξει
βάζοντας καλό σημάδι,
όμως ποιος και τι ν’ ανοίξει
στη σιωπή και στο σκοτάδι;

Άκουσε βήμα βιαστικό
να έρχεται από κάτω,
 γέλιο γλυκό και σιγανό,
τρυφερότητα γεμάτο.

Γλύκανε ο πόνος της ψυχής
καθώς του κράτησε το χέρι.
Το βλέμμα της κάλεσμα ζωής
και της αγάπης αγιοκέρι.

                      29-2-2024

ΠΡΟΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

 ΠΡΟΝΟΗΣΗ ΚΑΙ  ΓΝΩΣΗ

 

 "Teaching and Learning Centres: Structures, Priorities, and Funding" by giulia.forsythe is marked with CC0 1.0.

Δυο βήματα όλη η γη
και μια πνοή η ζήση.
Χαρά σ’ αυτόν που θα τα δει
πριν της ζωής τη δύση
σαν θέλξη και προοπτική  
και τα τελεσφορήσει.
                *
Το πρώτο βήμα του στερνό
του χρόνου αν πατήσει,
το παραθύρι ανοιχτό
της γνώσης θα κρατήσει
κι αγέρι μνήμης νοσταλγό,
δεν θα το πεθυμήσει.
               *
Στους πόθους του μικρές χαρές
και πίκρες θα μονιάσει.
Θα υψωθεί, καθώς σ’ αυτές
ελπίδες θα σωριάσει
και θα ‘ναι όλες ακριβές
στα όνειρα που ξοδιάσει.
              *
Πορεία που ‘ναι κυκλική
το τέλος της το βλέπεις.
Καθώς κοιτάζεις την αρχή,
στο τέλος της θα στέκεις
και θα ‘ναι λάθος σου βαρύ
το ‘να να παραβλέπεις.
               *
Στέναγμα γλυκό η ζωή
και  άκουσμα η φύση.
Χαρά σ’ αυτόν που θα σταθεί
ορθός και ξεκινήσει,
με  σκέψη άκρα καθαρή
το μέλλον ν’ αντικρίσει.
                *>
Το ψέλλισμα υπακοή
κι αφορισμός, λογάδι.
Προνόηση η λογική,
η προσμονή σημάδι
κι η γνώση στην επιλογή
πολύπλευρο  στιβάδι.
                 *
Στο άγνωστο η προσφυγή,
παραδοχή κι οδύνη.
Απρόσκοπτη καταφυγή
ο λογισμός να μείνει,
αναφορά στοχαστική
κι ανάγνωσμα να γίνει.
                 *
Συνδύασε τους δυο θεσμούς,
το ψέμα ,την αλήθεια.
Κράτα ανάμεσα σ’ αυτούς
την φτώχεια και τα πλήθια,
άκου και όλους τους σοφούς
με τους χρησμούς βοήθεια.    


Γιώργος  Αλεξανδρής   

Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

 Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

   

 "Greek horse rider" by Mauro Cateb is licensed under CC BY 2.0.

Ανάστατη κι απρόβλεπτη η σκέψη,
στ’ αδέσποτου του νου  το μονοπάτι.
Βαθύς και  ο χτύπος της καρδιάς,
η θλίψη βάσανο κι η αγωνία αμανάτι.

Βραδυπορούσα η νύχτα και σιγή,
των αστεριών το ξενύχτι, μάτι,
φυλάκισμα στενόχωρο η βραδιά
και η απόδραση πείσμα και γινάτι.

Φεγγαρόφωτο έξω το πλατύ στρατί,
στη σέλα τ’ αλόγου τα όνειρα δεμάτι
και ο καβαλάρης απορεί και θλίβεται ,
βήμα δεν πάει μπροστά το άτι.

Βιτσίζει μια, βιτσίζει δυο και τρεις,
λυσσομανά και με θυμό το δέρνει.
Ριζωμένα στυλώματα τα πόδια του,
από βιτσιές κι από φωνές δεν παίρνει.

Πεζός το χαλινό τεντώνει και τραβά
κι εκείνο ορθώνει πόδια κι αφηνιάζει.
Βλέπει να στέκει σκίασμα μπροστά,
χλιμιντρίζει και πίσω αλαφιάζει.

Και  είναι ο δρόμος μακρύς και πέρα
και είναι άργητα και δέσμευση ο χρόνος.
Πώς να τραβήξει πάλι τούτο το στρατί,
πώς να το πάρει αργά και μόνος;

Σφυρίζει μια ,σφυρίζει δυο και τρεις
μ’ απαντοχή  κρυφή και φανερό το άχτι.
Προδίδεται σε φύλαγμα η θέση του,
φτάνει και πιάνει ο φρουρός τον κράχτη.

-Γιατί φωνάζεις, βρίζεις και σφυράς
 νυχτιάτικα και σε κλεισμένη ζώνη;
 Τρομάζεις  αηδονόλαλα και κούκους,
 φοβίζεις και το ορφανό τριζόνι.

 Πάρε τη στράτα απέναντι για φευγιό,  
 βιαστικά και ήσυχα για το καλό σου.
 Με λόγιασμα σοφού, σπουδή και γνώση 
 σιγούρεψε πεζός τον πηγαιμό σου.

-Το άλογό μου φωνάζω για να  φανεί.
 Στο χάραμα, μ’ αφέντεμα και καλπασμό,
 τον ήλιο να προλάβω ανατολής στεφάνι
 και καβαλάρης να δω της ζωής το λιακωτό.  

                       Γιώργος  Αλεξανδρής                        

ΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ

        ΟΙ   ΦΡΑΧΤΕΣ

(με ευκαιρία τη σημερινή  Διεθνή Ημέρα Ανθρώπινης Καλοσύνης) 

 

 "fenced past II" by fluffisch is licensed under CC BY 2.0.

Τους είπαν πως  θα στήσουν  με κρίνα τους φράχτες,
η φιλία και η αδελφοσύνη στα σύνορα ν’ ανθίσουν,
και το γέλιο, πλατύ θα σκορπίσουν στους δρόμους
για να γίνουν όλοι αδερφοί, στης γης την απλωσιά.

Υποσχέθηκαν πως θα στολίσουν αυλές και πλατείες,
πως στις αλάνες θ’ ακούγονται των παιδιών οι φωνές,
στρατοκόποι θα σφυρίζουν της ξεγνοιασιάς τραγούδια
και θα σμίγουν οι γείτονες στο γλεντοκόπι της χαράς.

Και πίστεψαν πως άνοιξαν όλες της γης οι γωνιές,
πως φτερούγισε η αγάπη πρωινό γλυκόλαλο πουλί
κι άνοιξε η ψυχή τους τα χέρια, σε διάπλατη αγκαλιά,
τον  άγνωστο, φιλόξενα να σφίξουν, αδερφό να τον πουν.

Και ξημέρωσαν με το κροντήρι της μέθης και του χορού.
Λευκά μαντήλια αγνάντεψαν και κάλεσμα υποδοχής,
χελιδόνια να φτερουγίζουν και αηδόνια να λαλούν,
σ’ έναν ασύννεφο ουρανό και στη δροσιά του ανέμου.

Όμως ήτανε δόλος και πλάνη της ειρήνης οι δάφνες,
οι αγκαλιές εγκλεισμοί και οι λόγοι, πολέμου ιαχή.
Οι γωνιές της γης γίνανε τάφοι και κλάμα το γέλιο,
αλάφιασμα κι απότακτη η ζωή ,κραυγή στη δυστυχία.

Τους ήθελαν απρόσωπη μάζα, χωρίς φωνή και εστία.
Οι συνεδρίες τους, στέγαστρα απανθρωπιάς και βίας.
Οι φράχτες γίνανε τείχη ψηλά, διάβαση να μην υπάρχει.
Διωγμοί χωρίς καταφυγή και στην απόγνωση η ψυχή. 

 

του Γιώργου Αλεξανδρή

ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ

 ΠΑΤΡΙΔΑ   ΕΛΛΑΔΑ

  

 "March 25 - Greece Independence Day" by Aster-oid is licensed under CC BY 2.0.

Σε χώρες ταξίδεψα πολλές και ξένους τόπους είδα.
Πρωτόγνωροι, ανοιχτοί, σε θέλγητρα απίστευτα μαγικοί,
μα σαν και σένα Ελλάδα γαλανή, τρισένδοξη πατρίδα,
όμοιά σου δε γνώρισα καμιά στα μέρη εκείνα εκεί.

Τ’ αμέτρητα τα κάλλη σου, η πλούσια ομορφιά σου,
μάτια θαμπώνουνε πολλά σε όλη την οικουμένη
και σ’ έχουν τίμημα τρανό, περήφανα τα παιδιά σου
και χαίρονται ανοιχτόκαρδα που σε τιμούν κι οι ξένοι.

Στην αναγνώριση, το θαυμασμό, στης προβολής τα γραπτά,
δόξα  κι αγλάισμα απόχτησες στα χρονικά της ιστορίας,
δόξα που κατακτήθηκε με δόγματα σοφίας και ρητά
και γαλουχήθηκαν λαοί στο πνεύμα της δημοκρατίας.

Επιβουλεύτηκαν πολλοί τ’ αδούλωτο και ιερό σου χώμα,
δυνάστες και κατακτητές στην υποδούλωσή σου να χαρούν,
όμως λεύτεροι πολίτες σε προστάτεψαν κι απέδειξαν ακόμα
πως την αρχαία δάδα της ευθύνης, αναμμένη την κρατούν.

Πρόμαχοι σε Θερμοπύλες, Μικρασίες, σε θάλασσες και βουνά,
λόγιοι και σοφοί στην Πνύκα, την Πόλη, σε Δύση και Ανατολή,
για το λάμπρισμα της ελευθερίας και της φυλής τα ιδανικά,
του πολιτισμού τη λαμπάδα κράτησαν ψηλά κι αέναα φωτεινή.

Και όταν σε κάθε εποχή , δόκιμοι ανεξάρτητων αρχών,
σε προδικάζουν θύμα ευάλωτων καιρών και πατριαρχίας,
μένεις ανοιχτός ναός λατρείας ελεύθερων προσκυνητών,
με πρόσκληση στην επιλογή κι εναλλαγή αδέκαστης εξουσίας.

           

                                   Γιώργος  Αλεξανδρής

 ΝΕΟΣ  ΧΡΟΝΟΣ  ΠΟΘΟΙ – ΙΔΑΝΙΚΑ
                           

                              {Ακροστιχίδα}

         { νέος  χρόνος  αθανασία  ψυχής  η  αγάπη }

 

 "SKY for New Year's card" by skyseeker is licensed under CC BY 2.0.

Νέος χρόνος ήρθε με του Γενάρη το πρώτο λιόφωτο πρωινό.
Έλα  αγαπημένη, μαζί να χαρούμε της νέας χρονιάς τον ερχομό.
Όνειρο μαγεμένο να μείνει η αγάπη μας, κρυφό και γιορτινό,
Στο  διάβα του χρόνου,  τραγούδι να το ακούμε αγγελικό.
                                              *
Χορό να στήσει η πλάση για το αγκάλιασμα το γλυκό,
Ρυάκι να γίνει ο πόθος μας, μελιστάλαχτο και δροσερό.
Όταν όλοι μιλούν γι’ αγάπη, να πούμε και μεις το σ’ αγαπώ,
Να κελαηδήσουν γλυκόλαλα αηδόνια χωρίς σταματημό.
Όπως οι χορδές της λύρας γλυκαίνουν το βαθύσκιωτο καημό,
Στην καρδιά μας να νιώσουμε της ευτυχίας το γλυκασμό.
                                               *
Άστρα χρυσοπόρφυρα σου κέντησαν την ομορφιά,
Θαρρώ πως και το φεγγάρι κρατούσες απόψε αγκαλιά,
‘Αγγελος Παραδείσου έμοιαζες στης νύχτας την ξαστεριά,
Νύμφη χαριτόμορφη φάνταζες και νεράιδα ξωτικιά.
Αγάπη μιλούσες ψιθυριστά, γι’ αγάπη σφύριζε και η σιγαλιά,
Στα ολόξανθά σου τα πυκνά και αραχνοΰφαντα μαλλιά.
Ικέτης της μνήμης γίνομαι εγώ κι εσύ αφέντρα στη λησμονιά,
Αστείρευτη πηγή χαράς, έκστασης και ζωής ανασαιμιά.
                                            *
Ψηλαφίσαμε στο λαμπρό γιορτάσι το δικό μας μερτικό,
Υπερήφανες οι προσμονές και τ’ αντάμωμα γήτεμα μαγικό ,
Χρώματα τα γλυκόλογα και χάρες το βλέμμα το φωτεινό,
Ήρεμο το στάλαγμα του πάθους και το σκίρτημα απανωτό,
Σμίγουν  ιδανικά και πόθοι, στο κοινό της πεθυμιάς μας ριζικό.
                                           *
Η μέρα είναι κάλεσμα ζωής και η νύχτα γνωριμία με το Θεό.
                                           *
Ας ήταν για σένα να είχα ακόμη μια πλατύφυλλη καρδιά,
Γαρύφαλλο ανοιχτό, ρόδο κόκκινο στην πρωινή δροσιά,
Ανθόσπαρτη να σου χαρίσω την ευτυχία  μ’ απλοχεριά.
Περιμένω μικροκόρη ομορφονιά, με μία και μόνη σου  ματιά
Ηλίου ακτίνες να πορφυρώσουν  τις μέρες μας στη νέα χρονιά.

                                                    Γιώργος  Αλεξανδρής

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

 Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

 

"California-06364 - Our Silences" by archer10 (Dennis) is licensed under CC BY-SA 2.0.

Σε τούτες τις ξέσκεπες και ανώνυμες ημέρες,
με τις αντιφάσεις, τους ισχυρισμούς και τις αναδρομές,
η σιωπή του καθενός έχει μορφή και χρώμα
στο στίγμα της ανασφάλειας και της φοβίας
κι ο λόγος του, δόγμα αφορισμού και καταγγελίας
στη συνήθεια  της απαξίωσης και του συμβιβασμού.

Τώρα που και πάλι, ειδήμονες των καιρών και ταγοί,
σφυρηλατούν πεποιθήσεις και προσανατολισμούς
στις σκιές της υπόδειξης και του παραδειγματισμού,
με τις αλήθειες πρόσχημα και τη λήθη αναφορά,
του καθενός το μαύλισμα και η συμπεριφορά,
εγκώμιο είναι συνειδητό στην πρέπουσα αποδοχή.

Οι προτάσεις των Αρχών είναι κοινή συνεδρία
και η απόφαση εφαρμογής, αξία του καθενός
με σύγχρονη ανάγνωση και ύστερη προβολή,
να είναι καθολική η υπακοή και η ευταξία
στο σύνδρομο του ανάδοχου και ιθύνοντα νου
για να έχει συνέχεια το αναντίρρητο του σωστού.

Συμμόρφωση η συνύπαρξη και συνομολογία
η άκριτη ομοφωνία του καθενός στην ευγλωττία
που ρήτορες ευσχήμονες διακονούν την πίστη,
να είναι η σύμπραξη δικαίωμα και ευθύνη.
Δυσοίωνη η πρόγνωση της οργής και της μαρτυρίας
όταν η σιωπή δαυλίζει την άρνηση της ιστορίας.

                                                     4-1-2024

                                           Γιώργος  Αλεξανδρής

                                                      www.alexandris23.net