Θεία κοινωνία: το τέλος της θείας Λειτουργίας ή κάτι ουσιαστικότερο;

«Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», καλεί ο ιερουργός, και το Θείο Δώρο της αληθινής ζωής προσφέρεται σε όλους τους πιστούς. Προσφέρεται «…ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος· ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων». Αυτός είναι και ο στόχος ολόκληρης της θείας αυτής Ιερουργίας. Τα πάντα είναι χάρισμα ή δωρεάν, δε χρωστάμε τίποτε σε κανένα και όλα είναι δοσμένα ωστόσο. Και λέμε με ταπείνωση και υπακοή, ναι στα μεγάλα αυτά δώρα. Γιατί δώρα είναι και έτσι τα λέμε στην Εκκλησία, Τίμια Δώρα. Γινόμαστε, με τη μετοχή μας στην Θεία Κοινωνία, μέτοχοι του ευχαριστιακού δείπνου Του, βρίσκουμε τη Βασιλεία Του, η οποία μάλιστα πλησιάζει και τώρα πια είμαστε όσα ο Θεός ήθελε από πάντα να γίνουμε.
«Εν ειρήνη προέλθωμεν…», λέγει ο ιερέας και αυτή είναι η τελευταία πράξη της Λειτουργίας. Τώρα, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω, να ομολογήσουμε σε όλο τον κόσμο ότι «εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ, ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες, αὕτη γὰρ ἡμᾶς ἔσωσεν». Τώρα πια γνωρίζουμε ότι ολόκληρη η ύπαρξή μας είναι στα χέρια του Θεού και αυτό μας γεμίζει με ένα αίσθημα ευφροσύνης και εμπιστοσύνης. Η ειρήνη του Θεού, η Βασιλεία Του, το Πνεύμα είναι πραγματικά μέσα μας και μας προσκαλούν με όλες μας τις δυνάμεις να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες των Μυστηρίων που βιώσαμε και των Αποκαλύψεων που δεχτήκαμε. Η Ευχαριστία στάθηκε το τέλος της πορείας, το τέλος του χρόνου ή του καιρού. Και γίνεται πάλι η αφετηρία και τα αδύνατα μας αποκαλύπτονται πλέον ως δυνατά. Ο καιρός του κόσμου, έγινε ο καιρός της Εκκλησίας, ο καιρός της λύτρωσης και της σωτηρίας.
Φεύγοντας τώρα πια από την Εκκλησία, λαμβάνοντας τις θεϊκές ευλογίες και δεχόμενοι τις ευεργεσίες της Αγίας Τριάδος, αναλαμβάνουμε να συνεχίζουμε τη δική μας λειτουργία «εκτός των τειχών». Η Λειτουργία μετά τη Λειτουργία. Στο σπίτι μας, το δείπνο είναι πάντα μια ανάμνηση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Ξαναγυρίζοντας στον καθημερινό μας αγώνα, κάτω από το βλέμμα του Θεού, βλέπουμε όλους τους ανθρώπους ως αδελφούς, σκορπάμε παντού ένα μήνυμα χαράς, ειρήνης και ελπίδας. Ένα μήνυμα, ότι επειδή ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του θυσία, ποτέ δε θα μας εγκαταλείψει. Γιατί, σκοπός της συμμετοχής μας στην Ευχαριστία, δεν είναι τόσο να γίνουμε τέλειοι, όσο να θεωρήσουμε το φως του Θεού και την ακτινοβόλο άβυσσο της αγάπης και φιλανθρωπίας Του.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΜΕΜΑΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Για να ζήσει ο κόσμος, πρόλογος και μετάφραση Ζ. Λορεντζάτος, Σειρά «Σύνορο», εκδόσεις Αθηνά, Αθήνα 1970.