Μετά την «εορτή των εορτών», την Ανάσταση του Χριστού, η Πεντηκοστή αποτελεί «την τελευταίαν και μεγάλην εορτήν», «επαγγελίας συμπλήρωσις και προθεσμίας».
Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού, η διδασκαλία και τα θαύματά Του, ο Σταυρός και η Ανάστασή Του, μαζί με την Ανάληψή Του, όλο το έργο δηλαδή που έκανε για τη σωτηρία του κόσμου, ολοκληρώνεται με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
Το Πνεύμα το άγιο «εν είδει πυρίνων γλωσσών» έρχεται στους Μαθητές Του και τους αναδεικνύει «ουρανομύστας». Τους φωτίζει και τους αναδεικνύει Αποστόλους της οικουμένης «είς πάντας τους αιώνας».
Αυτό το Πνεύμα κατευθύνει την Εκκλησία «εις πάσαν την Αλήθειαν», τελειοποιεί τα μυστήρια με την παρουσία Του, φωτίζει κληρικούς και λαϊκούς, οδηγεί τον κόσμο στη σωτηρία, ζωογονεί «πάσαν την κτίσιν», γίνεται για όλους «ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός».
Την Πεντηκοστή, λοιπόν, εορτάζουμε καί την παρουσία του Αγίου Πνεύματος καί την πραγματοποίηση της υποσχέσεως καί την εκπλήρωση της ελπίδας. Το μυστήριο αυτό, πόσο μεγάλο και σεβαστό είναι! Τελειώνουν λοιπόν όσα έχουν σχέση με το σώμα του Χριστού, ή μάλλον με τη σωματική παρουσία Του. Αρχίζουν δε όσα έχουν σχέση με το Άγιο Πνεύμα.
"Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ' ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι". (Πραξ. 2, 2-4).
Ο Θεός διεμέρισε τα έθνη και τις γλώσσες, αλλά τελικά δια του Αγίου Πνεύματος και δια της διανομής της κοινής γλώσσας του πυρός οι άνθρωποι απέκτησαν ενότητα μεταξύ τους. Με τη φράση γίνεται η σύνδεση ανάμεσα στην αρχική διαίρεση της ανθρωπότητας σε έθνη (πύργος της βαβέλ) και στην υπέρβαση αυτής της διαίρεσης με την ίδρυση της Χριστιανικής Έκκλησίας
Σχετικά με το δώρο του Παρακλήτου την ημέρα της Πεντηκοστής τρία πράγματα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά: 
Πρώτο, είναι ένα δώρο σ' όλους τους ανθρώπους του Θεού: «και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου» ( Πραξ.2,4). Το δώρο ή χάρισμα του Πνεύματος δεν απονέμεται μόνο στους επισκόπους και τον κλήρο, αλλά σε κάθε βαπτισμένο. Όλοι είναι Πνευματοφόροι, όλοι είναι -με την κατάλληλη έννοια της λέξης -«χαρισματικοί».
Δεύτερο, είναι ένα δώρο ενότητας: «ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό» (Πραξ. 2,1). Το Άγιο Πνεύμα κάνει τους πολλούς να είναι ένα Σώμα εν Χριστώ. Η κάθοδος του Πνεύματος την Πεντηκοστή αντιστρέφει το αποτέλεσμα του πύργου της Βαβέλ (Γεν. 11,7). Το Πνεύμα φέρνει ενότητα και αμοιβαία κατανόηση, ικανώνοντάς μας να μιλάμε «εν μια φωνή». Μεταμορφώνει τα άτομα σε πρόσωπα. Για την πρώτη Χριστιανική κοινότητα στα Ιεροσόλυμα, στην περίοδο αμέσως μετά την Πεντηκοστή, λέγεται ότι «είχον άπαντα κοινά» και ότι «του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία» (Πραξ. 2,44· 4,32)· κι αυτό θάπρεπε νάναι το σημάδι της κοινότητας του Χριστού της Πεντηκοστής σε κάθε εποχή.
Τρίτο, το δώρο του Πνεύματος είναι ένα δώρο διαφοροποίησης· οι γλώσσες της φωτιάς «διαμερίζονται» ή «χωρίζονται» (Πραξ. 2,3) και κατανέμονται άμεσα στον καθένα.
Εν κατακλείδι, η Εκκλησία στην εορτή της Πεντηκοστής πανηγυρίζει το “μέγα και σεβάσμιον” μυστήριον: Τη συμπλήρωση της ελπίδος, την προθεσμία της επαγγελίας, την επιδημία του Πνεύματος του Αγίου.
Κοντάκιο της Πεντηκοστής
'Οτε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε,διεμέριζεν έθνη ο Ύψιστος, ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν,εις ενότητα πάντας εκάλεσε , και συμφώνως δοξάζομεν το πανάγιον Πνεύμα.Απολυτίκιο της Πεντηκοστής
Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο πανσόφους τούς αλιείς αναδείξας, καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το Άγιον, και δι ' αυτών την Οικουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι.
http://www.imlemesou.org/index.php?option=com_content&task=view&catid=54&id=1892.&Itemid=158
http://orthodox-answers.blogspot.com/2007/09/blog-post_07.html
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%AE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου