Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

09_04_27

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Με λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια πραγματοποιήθηκε η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής στο Αίγιο παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου Β΄ και του Υφυπουργού Μεταφορών κ. Μιχάλη Μπεκίρη.
Στο κήρυγμά του ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε δημόσια για το μάθημα των θρησκευτικών, για το οποίο ζήτησε να παραμείνει υποχρεωτικό, διότι συμβάλλει στη σωστή θρησκευτική αγωγή των παιδιών, και ως προς την αποδοτικότερη μετάδοσή του σ' αυτά «η Πολιτεία και η Εκκλησία πρέπει να βρουν την καλύτερη δυνατή μέθοδο». Συγκεκριμένα, ο Αρχιεπίσκοπος ζήτησε δημοσίως από την πολιτεία, η Εκκλησία να έχει λόγο στον καθορισμό της ύλης των Θρησκευτικών.
Στις εκδηλώσεις παρέστησαν και οι Μητροπολίτες Πατρών, Χρυσόστομος, Κερκύρας, Νεκτάριος και Κοζάνης, Παύλος, καθώς και ο «οικοδεσπότης» Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος.

* ΠΡΟΝΑΟΣ, Τεύχος 307, 27 Απριλίου 2009

Μπορείτε επίσης να δείτε και το:

Η Συνταγματική κατοχύρωσις του μαθήματος των θρησκευτικών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, Διάλεξις δοθείσα τήν 17.1.1996 εις τήν αίθουσαν του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών συμπληρωθείσα και εμπλουτισθείσα διά τής νεωτέρας βιβλιογραφίας καί νομολογίας, του Γεωργίου Η. Κρίππα, Διδάκτορος Συνταγματικού Δικαίου

09_04_23

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

 

23 Απριλίου σήμερα και η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου.

 

Ο άγιος Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανότατα στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό, στρατηλάτη στο αξίωμα, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Γερόντιο. Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Ο πατέρας του Αγίου, Γερόντιος, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας. Σε παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται, ότι γεννήθηκε στον Σεβαστούπολη της Μικρής Αρμενίας, αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε χριστιανός. Η σύζυγός του ονομαζόταν Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από τον γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης. Όπως αναφέρουν οι πηγές, η οικογένεια του Αγίου, Όταν εκείνος ήταν σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στην Λύδδα, λόγω του θανάτου του πατρός του.

Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωϊσμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα ο Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολων μετά ταυτα πρώτου τάγματος κόμης κατ’ εκλογήν προεβλήθη». Στις αρχές του 303 μ.Χ. ο Άγιος συλλαμβάνεται και ακολουθεί το μαρτύριο.

Η πίστη του Αγίου γίνεται αφορμή να βαπτισθούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων την μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου, και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου.

Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε με την στάση του Γεωργίου. Τότε άρχισε για τον Άγιο μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά και θαυμάτων, που έφεραν πολλούς ειδολολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Από όλα αυτά ο Θεός τον κράτησε ζωντανό και έγινε αιτία να εξευτελιστούν τα είδωλα και οι εκφραστές τους.

Ο Άγιος μαρτύρησε προσευχόμενος, «απετμήθη την κεφαλήν», την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά δε τον υπολογισμό του ιστορικού Ευσεβίου, και σύμφωνα με το μακεδονικό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου, του Πάσχα. Κρυφά σήκωσαν οι Χριστιανοί το πάντιμο λείψανο του και το έθαψαν, μαζί με αυτό της αγίας μητρός του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το άγιο λείψανο του Μάρτυρα, μαζί με αυτό της μητέρας του, και τα μετέφερε στην Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στην Δύση.

Μετά τον μαρτυρικά θάνατο του Αγίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και άλλοι τέσσερις μαζί. Την μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 24 Απριλίου.

Βλέπουμε, ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου, δημιουργείται μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας, ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις 20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 του αυτού μηνός. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει την περίοπτη θέση του Μάρτυρος στην ζωή της Εκκλησίας.

Κατά την Εκκλησία μας, ο ένδοξος αυτός μεγαλομάρτυρας είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, ο αριστεύς ο θείος, ο λέων ο ένδοξος, ο αστήρ ο πολύφωτος, του Χριστού οπλίτης, της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος.

Απολυτίκιο

Ως των αιχμαλωτων ελευθερωτης, και των πτωχων υπερασπιστης, ασθενουντων ιατρος, βασιλεων υπερμαχος, Τροπαιοφορε Μεγαλομαρτυς Γεωργιε, πρεσβευε Χριστω τω Θεω, σωθηναι τας ψυχας ημων.

Άγιος Γεώργιος ο Μανδηλάς

Η Μονή Αγίου Γεωργίου του Μανδηλά, βρίσκεται στα Μετέωρα, στην Καλαμπάκα- Καστράκι, στα δυτικά του Βράχου του Αγίου Πνεύματος. Πιθανότατα κτίστηκε το 1367 από τον μοναχό Νείλο. Σώζεται μόνο ένας μικρός ναός λαξευμένος στο βράχο, που πρωτοκατοικήσε ο Αθανάσιος ο Μετεωρίτης. Από το ζωγραφικό διάκοσμο του ναού σώζονται οι παραστάσεις του Χριστού και του Αγίου Γεωργίου. Το 1966 η μονή καταστράφηκε από πυρκαγιά.

 5b_megalo91 Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου ανεβαίνουν (όσοι μπορούν) στη μονή κι εκεί κρεμούν ένα μαντήλι που συμβολίζει δύναμη και υγεία. Ταυτόχρονα ξεκρεμούν το παλαιότερο μαντήλι (του προυγούμενου έτους) που είχαν κρεμάσει και τα παίρνουν στο σπίτι τους. Παλαιότερα ανέβαινε κάποιος ό οποίος είχε αναρρηχιτικές ικανότητες και μετά έριχνε ένα σκοινί κι ακολουθούσαν και οι άλλοι. Αν κάποιος δε μπορούσε να ανέβει έλεγε σε κάποιον άλλο να κρεμάσει και το δικό του μαντίλι και ταυτόχρονα να ξεκρεμάσει το παλιό.

 

http://www.xfe.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=150

http://8848m.wordpress.com/2007/04/22/mandilas/

09_04_20

Ἡ Διακαινήσιμος εβδομάδα

Ή εβδομάδα αυτή (Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο) ονομάζεται Διακαινήσιμος, και σήμερα είναι ή Δευτέρα της Διακαινησίμου. H Εκκλησία ονομάζει την εβδομάδα αύτη Διακαινήσιμο, διότι κάτι “καινόν”, κάτι καινούργιο, δημιουργήθηκε. Με την ανάσταση του Χριστού ο παλαιός κόσμος, πού είχε πλέον φθαρεί, καταργείται, και ένας καινούργιος κόσμος εγκαινιάζεται.

Διακαινήσιμος λοιπόν λέγεται ή εβδομάδα, διότι κατ' αυτήν μαζί με την Ανάσταση πανηγυρίζουμε τη δύναμη πού έχει ο Χριστός να κάνη τα πάντα καινά, καινούργια.

Διακαινήσιμος εβδομάδα λογίζεται «ὡς μία κυριώνυμος ἡμέρα», οι δὲ πιστοί, οφείλουν μὲ ψαλμούς, ύμνους και πνευματικά άσματα «ἐν ταῖς ἁγίαις Ἐκκλησίαις σχολάζειν», ώστε με τον τρόπο αυτό να συνανίστανται και να συνανυψώνωνται με τον ἀναστάντα Χριστό, σύμφωνα με τον ξς΄ Ιερό Κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι ή έννοια της θεωρήσεως της Διακαινησίμου εβδομάδας ως μιας ημέρας απαιτεί καθημερινή προσέλευση στον ιερό Ναό, ώστε να συνεορτάζεται ή Ανάσταση του Κυρίου και να παρατείνεται η χαρά και ή εὐωχία αυτής της μέρας. Με την έννοια αυτή και ο νηστήσιμος χαρακτήρας της Τετάρτης και της Παρασκευής απομακρύνεται, καθόσον δε χωρεί πένθος στην Ανάσταση του Χριστού.

Μαρία Σωτηροπούλου Οι προ των εορτών νηστείες της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησία, ΘΕΟΛΟΓΙΑ, τόμος 76, τεύχος 1, Αθήναι 2005.

Γ. Ράλλη-Μ. Ποτλῆ, Σύνταγμα, ΙΙ, ξς' κανόνας τῆς ΣΤ' ἐν Τρούλλῳ Οἰκ. Συνόδου, σελ. 460 και Πηδάλιον, σελ. 279.

09_04_18

Η Ανάσταση του Κυρίου

Χριστός Ανέστη!

Άγγελος προ του κενού μνημείου

Την μεγάλη και ένδοξη Κυριακή του Πάσχα εορτάζομε την Ανάσταση του Κυρίου, το μεγαλύτερο γεγονός που συνέβη ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία!

"ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ" ψάλλουν τα χείλη των πιστών.

Ο Κύριος, νικητής, θριαμβευτής ανέστη εκ του τ ά φ ο υ.

"Τετέλεσται" ήταν η τελευταία λέξη του Θεανθρώπου πάνω στο σταυρό.
"Τετέλεσται" το σχέδιο του Θεού!

Ο θάνατος νικήθηκε, ο διάβολος συνετρίβη, ο Άδης εκκενώθη, ο Αδάμ ελευθερώθηκε!
"Τετέλεσται" το σχέδιο του Θεού!

Ο Παράδεισος άνοιξε, ο ληστής εισέρχεται πρώτος, στα Άγια των Αγίων εισέρχεται θριαμβευτής ο μέγας Αρχιερέας, ο Χριστός!
Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού εγκαινιάζει μια καινούρια περίοδο στη ζωή μας, μας ανοίγει ένα καινούριο δρόμο πορείας και ζωής. Είναι, για τους χριστιανούς, το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή.
Καλούμαστε με τη μετάνοιά μας, με την "εν Χριστώ Ζωή", με τη χάρη του αναστάντος Κυρίου να ζήσουμε τη ζωή της Αναστάσεως του Κυρίου.
Ο Αναστάς Κύριος ζει μέσα μας. Αυτός κατευθύνει τη ζωή μας, τα βήματά μας στο θέλημά Του το Άγιο.
"Δεύτε λάβετε φώς εκ του ανεσπέρου φωτός" , musique_hp αναφωνεί ο ιερέας και οι πιστοί προσέρχονται στην "Πηγή του φωτός" για να κραυγάσουν "Την Ανάστασίν Σου Χριστέ..."

Ας το πούμε παντού...

Χριστός Ανέστη - Αληθώς Ανέστη

"Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς˙ Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν˙ Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος". musique_hp

Καλό Πάσχα


09_04_17

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα – Ο Επιτάφιος θρήνος – Η Προσμονή της Ανάστασης

apokathilosisΣτον όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου, τιμούμε την ταφή του Κυρίου από τον Ιωσήφ και το Νικόδημο, καθώς και την κάθοδό Του στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη.

Η ημέρα του μεγάλου Σαββάτου έχει σπουδαιότατη θέση στην Εκκλησία. Το μεγάλο Σάββατο ονομάζεται στην υμνολογία της "υπερευλογημένο".

Οι θεσπέσιοι εκκλησιαστικοί ύμνοι, το τελετουργικό των ιερών ακολουθιών, η αναπαράσταση της αποκαθήλωσης και του ενταφιασμού δημιουργούν μια ατμόσφαιρα κατάνυξης και συντριβής. Στις Εκκλησίες ψάλλονται τα Eγκώμια:

EpitaphiosΠρώτη στάση των εγκωμίωνmusique_hp

Δεύτερη στάση των εγκωμίωνmusique_hp

Τρίτη στάση των εγκωμίωνmusique_hp

"Τον Τάφον σου Σωτήρ...musique_hp


Η Προσμονή της Ανάστασης

Στην εκκλησία η νίκη του Χριστού φανερώνεται αμέσως μετά το "τετέλεσται".

Παρόλη την κάθοδο του Κυρίου στον Άδη, ο θάνατος δεν μπόρεσε να τον κρατήσει δέσμιο. Η εις Άδου κάθοδος του Κυρίου σήμανε την κατάλυση του κράτους και της εξουσίας του άρχοντος του σκότους στους πιστούς του Χριστού. Αυτή η νίκη είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους, διότι νικήθηκε ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου ο θάνατος. Από τότε άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για την ανθρωπότητα, εγκαινιάστηκε μια νέα εποχή γι' αυτή, αποδεικνύοντας ότι είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Οι ψυχές που παρασύρθηκαν στον Άδη από τον πρώτο Αδάμ και αιχμαλωτίστηκαν από την εξουσία του θανάτου, ελευθερώνονται από το νέο Αδάμ, το Χριστό, που είναι ο "Πρωτότοκος των νεκρών" και επαναφέρει τον άνθρωπο στη ζωή.

Το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, ακούμε, στην “Πρώτη Ανάσταση”, να αναγγέλλεται το μεγαλύτερο γεγονός που είδε η ανθρωπότητα “Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην…”.

Ζούμε με την προσμονή του και ευφραινόμαστε στο άκουσμα της μεγάλης είδησης που ακολουθεί...

09_04_16

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα – Το θείο Πάθος

Το Θείο δράμα κορυφώνεται και η Υμνογραφία της ημέρας σχετίζεται με το Θείο Πάθος, τη Σταύρωση και το θάνατο του Ιησού πάνω στο Σταυρό.
Το βράδυ, στον Όρθρο της Μεγάλης Παρασκευής, διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια.
Save0003Ανάμεσα στο 5ο και στο 6ο Ευαγγέλιο ψάλλεται το αντίφωνο:
“Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,
ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται,
ο των αγγέλων βασιλεύς.
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται,
ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.
Ράπισμα κατεδέξατο,
ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.
Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.
Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.

Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν”.
__________________


Τα  12 Ευαγγέλια είναι αποσπάσματα από τους Ευαγγελιστές, κυρίως από τον Ιωάννη και τον Ματθαίο.
Στα αποσπάσματα αυτά περιλαμβάνονται:
Οι τελευταίοι λόγοι του Ιησού προς τους μαθητές Του και η παρακαταθήκη της μεγαλύτερης εντολής: “Αγαπάτε Αλλήλους”! Η προσευχή του Ιησού στο όρος των ελαιών.
Η προδοσία του Ιούδα.
Η σύλληψη του Ιησού από τους Ιουδαίους.
Από τον Άννα στον Καιάφα.
Η δίκη του Ηησού από τους αρχιερείς του μεγάλου Συνεδρίου.
“Και εμνησθη ο Πετρος του ρηματος του Ιησου ειρηκοτος αυτω οτι πριν αλεκτορα φωνησαι τρις απαρνηση με και εξελθων εξω εκλαυσεν πικρως”
Ο  Ιησούς στο Πραιτώριο, ενώπιον του Πιλάτου.
Τα χτυπήματα, οι εξευτελισμοί του Ιησού.
“ Ειπεν ο Πιλατος τινα θελετε απολυσω υμιν Βαραββαν η Ιησουν τον λεγομενον Χριστον”;
“Οι δε επεφωνουν λεγοντες σταυρου σταυρωσον σταυρου σταυρωσον αυτον”
“Ιδων δε ο Πιλατος οτι ουδεν ωφελει αλλα μαλλον θορυβος γινεται, λαβων υδωρ απενιψατο τας χειρας απεναντι του οχλου λεγων αθωος ειμι απο του αιματος του δικαιου τουτου υμεις οψεσθε”
Ο Ιούδας, μεταμεληθείς επιστρέφει τα αργύρια της προδοσίας και θέτει με τραγικό τρόπο τέλος στη ζωή του.
Η Πορεία προς το Γολγοθά.
Η σταύρωση ανάμεσα σε δύο ληστές.
Η μεταμέλεια του ενός από τους ληστές.
“Ηλι Ηλι λεμα  σαβαχθανί”
Τετέλεσται…
apokathilosis Η Αποκαθήλωση
Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ζητά το σώμα του Ιησού να το θάψει…
Ταφή του Ιησού και σφράγιση του Τάφου από τους Ρωμαίους καιτους αρχιερείς.





09_04_15

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα – Μεγάλη Πέμπτη

Ο Όρθρος της Αγίας και Μεγάλης Πέμπτης, είναι αφιερωμένος στον Ιερό Νιπτήρα, τον Μυστικό Δείπνο, την Υπερφυή προσευχή του Κυρίου και την Προδοσία του Ιούδα.

Στον Ιερό Νιπτήρα, πριν από το Δείπνο Ο διδάσκαλος έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του. δεν είναι μια τελετουργική πράξη, αλλά συμβολική έκφραση ταπεινοφροσύνης και αντιαυταρχικής νοοτροπίας. Ο κύριος τονίζει τη σημασία της πνευματικής κάθαρσης που ο ίδιος προσφέρει.

Χωρίς την εσωτερική καθαρότητα και το θείο φωτισμό ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει το νόημα της Σταυρικής Θυσίας και να γευτεί τη χαρά της λύτρωσης. Νιπτήρ

"ἐγείρεται ἐκ τοῦ δείπνου καὶ τίθησι τὰ ἱμάτια, καὶ λαβὼν λέντιον διέζωσεν ἑαυτόν. εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰς τὸν νιπτῆρα, καὶ ἤρξατο νίπτειν τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν καὶ ἐκμάσσειν τῷ λεντίῳ ᾧ ἦν διεζωσμένος. ἔρχεται οὖν πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ λέγει αὐτῷ ἐκεῖνος· Κύριε, σύ μου νίπτεις τοὺς πόδας; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὃ ἐγὼ ποιῶ, σὺ οὐκ οἶδας ἄρτι, γνώσῃ δὲ μετὰ ταῦτα. λέγει αὐτῷ Πέτρος· Οὐ μὴ νίψῃς τοὺς πόδας μου εἰς τὸν αἰῶνα. ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐὰν μὴ νίψω σε, οὐκ ἔχεις μέρος μετ' ἐμοῦ. λέγει αὐτῷ Σίμων Πέτρος· Κύριε, μὴ τοὺς πόδας μου μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰς χεῖρας καὶ τὴν κεφαλήν. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ὁ λελουμένος οὐ χρείαν ἔχει ἢ τοὺς πόδας νίψασθαι, ἀλλ' ἔστι καθαρὸς ὅλος· καὶ ὑμεῖς καθαροί ἐστε, ἀλλ' οὐχὶ πάντες. ᾔδει γὰρ τὸν παραδιδόντα αὐτόν· διὰ τοῦτο εἶπεν· οὐχὶ πάντες καθαροί ἐστε. Ὅτε οὖν ἔνιψε τοὺς πόδας αὐτῶν καὶ ἔλαβε τὰ ἱμάτια αὐτοῦ, ἀναπεσὼν πάλιν, εἶπεν αὐτοῖς· Γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας. ὑπόδειγμα γὰρ δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε. ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ, οὐδὲ ἀπόστολος μείζων τοῦ πέμψαντος αὐτόν"

[Σηκώνεται από το δείπνο και βάζοντας στην άκρη τα ιμάτιά του, παίρνει μια πετσέτα και την περιζώνεται. Βάζει κατόπιν νερό στη λεκάνη κι αρχίζει να πλένει τα πόδια των μαθητών και να τα σκουπίζει με την πετσέτα που είχε ζωστεί.  Έρχεται, λοιπόν, και στο Σίμωνα Πέτρο αλλά εκείνος του λέει: «Κύριε, εσύ να μου πλύνεις τα πόδια;». Ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Αυτό που κάνω εγώ, εσύ δεν ξέρεις ακόμα τι σημαίνει. Θα το μάθεις όμως κατόπιν».  Του λέει ο Πέτρος: «Όχι, δε θα πλύνεις τα πόδια μου ποτέ». Ο Ιησούς απάντησε: «Αν δε σε πλύνω, δεν έχεις θέση κοντά μου».  Του λέει τότε ο Σίμων Πέτρος: «Κύριε, όχι μόνο τα πόδια μου αλλά και τα χέρια μου να πλύνεις και το κεφάλι μου»!
Του λέει ο Ιησούς: «Αυτός που έχει ήδη λουστεί, δεν έχει ανάγκη παρά μονάχα τα πόδια του να πλύνει, και τότε είναι καθαρός ολόκληρος. Κι εσείς είστε καθαροί, μα όχι όλοι». Γιατί ήξερε βέβαια εκείνον που επρόκειτο να τον προδώσει, γι' αυτό και είπε: «Δεν είστε όλοι καθαροί». Όταν λοιπόν έπλυνε τα πόδια τους και ξαναφόρεσε τα ιμάτιά του, κάθισε πάλι στο τραπέζι και τους είπε: «Καταλαβαίνετε τι έχω κάνει σε σας;  Εσείς με προσφωνείτε Δάσκαλο και Κύριο, και καλά κάνετε, γιατί πραγματικά είμαι.  Αν λοιπόν έπλυνα τα πόδια σας εγώ, που είμαι ο Κύριος και ο Δάσκαλος, οφείλετε κι εσείς να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου.  Παράδειγμα λοιπόν σας έδωσα, έτσι ώστε, όπως συμπεριφέρθηκα εγώ σε σας, έτσι να συμπεριφέρεστε κι εσείς.  Ναί, πραγματικά, σας λέω, δεν υπάρχει δούλος ανώτερος από τον κύριό του, κι ούτε αποσταλμένος ανώτερος από εκείνον που τον έστειλε. (Ιω.13, 4-16).]

Το Μυστικό Δείπνο, την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας) musique_hp

Στη διάρκεια του Δείπνου, παρέδωσε, ο Κύριος, στους μαθητές Του, αλλά και σε ολόκληρη την Εκκλησία τη Θεία Ευχαριστία, η οποία αποτελεί το κορυφαίο γεγονός για τη ζωή της Εκκλησίας. Με τη μετάληψη των θείων Μυστηρίων, οι πιστοί χριστοποιούνται, κοινωνούν τον Άχραντο Σώμα και Αίμα του Χριστού. Έτσι, υο πλήρωμα της Εκκλησίας δεν εγκαταλείπεται ορφανό, αλλά προσκαλείται στο δείπνο της θείας Ευχαριστίας, η οποία είναι η πρόγευση της Βασιλείας του Κυρίου.

mistikos-deipnos "καὶ ἐποίησαν οἱ μαθηταὶ ὡς συνέταξεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἡτοίμασαν τὸ πάσχα. Ὀψίας δὲ γενομένης ἀνέκειτο μετὰ τῶν δώδεκα. καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν εἶπεν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με. καὶ λυπούμενοι σφόδρα ἤρξαντο λέγειν αὐτῷ ἕκαστος αὐτῶν· Μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ὁ ἐμβάψας μετ' ἐμοῦ ἐν τῷ τρυβλίῳ τὴν χεῖρα οὗτός με παραδώσει. ὁ μὲν υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάγει καθὼς γέγραπται περὶ αὐτοῦ· οὐαὶ δὲ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι' οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται· καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. ἀποκριθεὶς δὲ Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν εἶπε· Μήτι ἐγώ εἰμι, ῥαββί; λέγει αὐτῷ· Σὺ εἶπας. Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐλογήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ πίω ἀπ' ἄρτι ἐκ τούτου τοῦ γεννήματος τῆς ἀμπέλου ἕως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ὅταν αὐτὸ πίνω μεθ' ὑμῶν καινὸν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός μου. Καὶ ὑμνήσαντες ἐξῆλθον εἰς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν"

[Και οι μαθητές του έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Ιησούς και ετοίμασαν το Πάσχα.  Έτσι, όταν βράδιασε, κάθισε στο τραπέζι με τους δώδεκα.  Και καθώς έτρωγαν, είπε: «Σας πληροφορώ να το ξέρετε, πως ένας από σας θα με προδώσει».  Εκείνοι, τότε, βαθιά λυπημένοι άρχισαν να του λένε ένας, ένας: «Μήπως είμαι εγώ, Κύριε;». Κι εκείνος αποκρίθηκε: «Αυτός που βούτηξε μαζί μου το χέρι του στο πιάτο, αυτός θα με προδώσει. Και όσο για το Γιο του Ανθρώπου, αυτός πηγαίνει βέβαια, όπως έχει γραφτεί γι' αυτόν, μα αλίμονο στον άνθρωπο εκείνο με ενέργεια του οποίου παραδίνεται ο Γιος του Ανθρώπου. Θα ήταν προτιμότερο γι' αυτόν αν δεν είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος». Μίλησε τότε ο Ιούδας, που επρόκειτο να τον προδώσει, και είπε: «Μήπως είμαι εγώ, Δάσκαλε;». Του λέει: «Μόνος σου το είπες». Και καθώς έτρωγαν, πήρε ο Ιησούς το ψωμί, κι αφού το ευλόγησε, το έκοψε και το πρόσφερε στους μαθητές του λέγοντας: «Πάρτε, φάτε. Αυτό είναι το σώμα μου». Πήρε κατόπιν το ποτήρι κι αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε λέγοντας: «Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί τούτο είναι το αίμα μου, της Καινούργιας Διαθήκης, το οποίο χύνεται για χάρη πολλών, με σκοπό τη συγχώρηση των αμαρτιών. Και σας πληροφορώ πως από τώρα κι ύστερα δε θα πιω πια από το προϊόν αυτό του αμπελιού, ως την ημέρα εκείνη που μαζί σας θα το πίνω καινούργιο στη βασιλεία του Πατέρα μου». Κατόπιν, αφού έψαλαν, βγήκαν στο Όρος των Ελαιών.

Μτθ. 26,19-30).]

Την προσευχή του Κυρίου στον Κήπο της Γεσθημανή και η προδοσία του Ιούδα.musique_hp

Στη συνέχεια, στον κήπο της Γεσθημανή, ο κύριος προσεύχεται. Ο ιδρώτας πέφτει ακατάπαυστα από το πρόσωπό Του, ως σταγόνες αίματος, φανερώνοντας τον εσωτερικό αγώνα και την ανθρώπινη αγωνία Του, πριν από το Πάθος. Η προσευχή του δείχνει την αγάπη Του για τον κόσμο, για τη σωτηρία και την Ανάσταση του οποίου οδηγείται προς το Σταυρό, ενώ συγχρόνως φανερώνει τη σχέση αγάπης και υπακοής στον Πατέρα.

"Τότε ἔρχεται μετ' αὐτῶν ὁ Ἰησοῦς εἰς χωρίον λεγόμενον Γεθσημανῆ, καὶ λέγει τοῖς μαθηταῖς· ΚαθίσαΌρος των Ελαιώντε αὐτοῦ ἕως οὗ ἀπελθὼν προσεύξωμαι ἐκεῖ. καὶ παραλαβὼν τὸν Πέτρον καὶ τοὺς δύο υἱοὺς Ζεβεδαίου ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν. τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ' ἐμοῦ. καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ προσευχόμενος καὶ λέγων· Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ' ὡς σύ. καὶ ἔρχεται πρὸς τοὺς μαθητὰς καὶ εὑρίσκει αὐτοὺς καθεύδοντας, καὶ λέγει τῷ Πέτρῳ· Οὕτως οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι μετ' ἐμοῦ! γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής. πάλιν ἐκ δευτέρου ἀπελθὼν προσηύξατο λέγων· Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται τοῦτο τὸ ποτήριον παρελθεῖν ἀπ' ἐμοῦ ἐὰν μὴ αὐτὸ πίω, γενηθήτω τὸ θέλημά σου. καὶ ἐλθὼν εὑρίσκει αὐτοὺς πάλιν καθεύδοντας· ἦσαν γὰρ αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ βεβαρημένοι. καὶ ἀφεὶς αὐτοὺς ἀπελθὼν πάλιν προσηύξατο ἐκ τρίτου τὸν αὐτὸν λόγον εἰπὼν. τότε ἔρχεται πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! ἰδοὺ ἤγγικεν ἡ ὥρα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἁμαρτωλῶν. ἐγείρεσθε, ἄγωμεν· ἰδοὺ ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με.

[Τότε έρχεται μαζί τους ο Ιησούς σ' έναν τόπο που ονομάζεται Γεθσημανή και λέει στους μαθητές: «Καθίστε εδώ, ώσπου να πάω και να προσευχηθώ πιο εκεί». Και αφού πήρε μαζί του τον Πέτρο και τους δύο γιους του Ζεβεδαίου, άρχισε να λυπάται και να αγωνιά. Τους λέει τότε: «Έχω τόση λύπη στην ψυχή μου, που μόνο ο θάνατος μπορεί να τη σβήσει. Μείνετε εδώ και αγρυπνείτε μαζί μου». Και αφού προχώρησε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη κι έλεγε προσευχόμενος: «Πατέρα μου, αν γίνεται, ας απομακρυνθεί το ποτήρι αυτό από μένα. Όμως ας μη γίνει όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις εσύ». Έρχεται κατόπιν στους μαθητές και τους βρίσκει να κοιμούνται. Λέει τότε στον Πέτρο: «Ώστε λοιπόν δεν μπορέσατε ούτε μια ώρα να ξαγρυπνήσετε μαζί μου; Μένετε άγρυπνοι και προσεύχεστε, για να μην πέσετε σε πειρασμό. Το πνεύμα, βέβαια, είναι πρόθυμο, αλλά η σάρκα είναι αδύνατη». Πήγε ξανά για δεύτερη φορά και προσευχήθηκε λέγοντας: «Πατέρα μου, αν δε γίνεται να απομακρυνθεί το ποτήρι αυτό από μένα χωρίς να το πιω, ας γίνει το θέλημά σου». Κι όταν γύρισε, τους βρίσκει πάλι να κοιμούνται, γιατί τα μάτια τους ήταν βαριά από τη νύστα. Κι αφήνοντάς τους, πήγε πάλι και προσευχήθηκε για τρίτη φορά λέγοντας την ίδια προσευχή. Ύστερα έρχεται στους μαθητές του και τους λέει: «Κοιμάστε, το λοιπόν, και αναπαύεστε! Να, η ώρα έφτασε κι ο Γιος του Ανθρώπου παραδίνεται σε χέρια αμαρτωλών. Σηκωθείτε να πάμε. Νάτος! Έφτασε αυτός που με προδίνει»!(Μτθ. 26, 36-46).]

Η προδοσία του Ιούδα και η παράδοσή του Κυρίου στο Συνέδριο των Ιουδαίων, αποδεικνύει το μέγεθος της αχαριστίας και της αγνωμοσύνης σε Εκείνον που τον δέχτηκε και τον αγάπησε, σε Εκείνον που θαυματούργησε μπροστά του, σε Εκείνον που κήρυξε και αποκάλυψε θείες αλήθειες μπροστά του. Η προδοσία του Ιούδα υπήρξε προϊόν της ελεύθερης βουλήσεώς του.

Καὶ ἔτι αὐτοῦΗ Σύλληψη του Ιησού λαλοῦντος ἰδοὺ Ἰούδας εἷς τῶν δώδεκα ἦλθε, καὶ μετ' αὐτοῦ ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων ἀπὸ τῶν ἀρχιερέων καὶ πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ. ὁ δὲ παραδιδοὺς αὐτὸν ἔδωκεν αὐτοῖς σημεῖον λέγων· Ὃν ἂν φιλήσω αὐτός ἐστι· κρατήσατε αὐτόν. καὶ εὐθέως προσελθὼν τῷ Ἰησοῦ εἶπε· Χαῖρε, ῥαββί, καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἑταῖρε, ἐφ' ὃ πάρει; τότε προσελθόντες ἐπέβαλον τὰς χεῖρας ἐπὶ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐκράτησαν αὐτόν. καὶ ἰδοὺ εἷς τῶν μετὰ Ἰησοῦ ἐκτείνας τὴν χεῖρα ἀπέσπασε τὴν μάχαιραν αὐτοῦ, καὶ πατάξας τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως ἀφεῖλεν αὐτοῦ τὸ ὠτίον. τότε λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἀπόστρεψον σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται. ἢ δοκεῖς ὅτι οὐ δύναμαι ἄρτι παρακαλέσαι τὸν πατέρα μου, καὶ παραστήσει μοι πλείους ἢ δώδεκα λεγεῶνας ἀγγέλων; πῶς οὖν πληρωθῶσιν αἱ γραφαὶ ὅτι οὕτω δεῖ γενέσθαι; Ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τοῖς ὄχλοις· Ὡς ἐπὶ λῃστὴν ἐξήλθετε μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων συλλαβεῖν με· καθ' ἡμέραν πρὸς ὑμᾶς ἐκαθεζόμην διδάσκων ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ οὐκ ἐκρατήσατέ με. τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῶσιν αἱ γραφαὶ τῶν προφητῶν. Τότε οἱ μαθηταὶ πάντες ἀφέντες αὐτὸν ἔφυγον" (Μτθ.26, 36-46).

[Κι ενώ αυτός μιλούσε ακόμα, εμφανίστηκε ο Ιούδας, ένας από τους δώδεκα, και μαζί του όχλος πολύς με μαχαίρια και ρόπαλα, σταλμένος από τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους του λαού. Κι ο προδότης του, τους είχε δώσει σύνθημα λέγοντας: «Όποιον φιλήσω, αυτός είναι, πιάστε τον».  Πήγε, λοιπόν, κατευθείαν στον Ιησού και είπε: «Χαίρε, Δάσκαλε», και τον φίλησε επανειλημμένα. Κι ο Ιησούς του είπε: «Σύντροφε, για ποιο λόγο βρίσκεσαι εδώ;». Τότε, αφού πλησίασαν, άπλωσαν με βιαιότητα τα χέρια τους στον Ιησού και τον έπιασαν. Και ξαφνικά ένας απ' αυτούς που ήταν με τον Ιησού, απλώνοντας το χέρι του, έσυρε το μαχαίρι και χτυπώντας το δούλο του αρχιερέα τού έκοψε το αυτί. Του λέει τότε ο Ιησούς: «Βάλε το μαχαίρι σου πίσω στη θέση του, γιατί όλοι όσοι κάνουν χρήση μαχαιριού, από μαχαίρι θα πεθάνουν. Ή θαρρείς πως δεν μπορώ τώρα να παρακαλέσω τον Πατέρα μου και να μου παρατάξει περισσότερους από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων; Αλλά πώς αλλιώς θα εκπληρωθούν οι προφητείες της Γραφής, που λένε ότι έτσι πρέπει να γίνει;». Ακριβώς εκείνη την ώρα είπε ο Ιησούς στους όχλους: «Ληστή θαρρείτε πως κυνηγάτε, και βγήκατε με μαχαίρια και ρόπαλα να με συλλάβετε; Κάθε μέρα μαζί σας καθόμουν στο ναό διδάσκοντάς σας, και δε με συλλάβατε. Όμως όλο αυτό έγινε για να εκπληρωθούν τα όσα έγραψαν οι προφήτες». Τότε οι μαθητές του τον εγκατέλειψαν κι έφυγαν.(Μτθ. 26, 47-56).]

Στην ανάμνηση της παράδοσης των Μυστηρίων και της υπερθαύμαστης προσευχής του Κυρίου, όλοι εμείς οι πιστοί παίρνουμε δύναμη, ενισχυόμαστε από τη θεία δωρεά, ώστε να γίνουμε συνοδοιπόροι του δράματος, το οποίο τώρα κορυφώνεται, για να μιμηθούμε τη θεία ταπείνωση και να αποκυρήξουμε το φίλημα της προδοσίας.


09_04_14

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα – Μεγάλη Τετάρτη

Ο Όρθρος της Αγίας και Μεγάλης Τετάρτης, είναι αφιερωμένη στην πόρνη, στην αμαρτωλή γυναίκαmusique_hp, που μετανιωμένη και συντετριμμένη άλειψε τον Κύριο με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της (Λουκ.7, 37-50) και στην προδοσία του Ιούδα για την παράδοση του Ιησού στο Συνέδριο των Ιουδαίων.

"καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἐν τῇ πόλει ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι ἀνάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε τῷ μύρῳ. ... Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι. ... Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην".

[Σ' αυτή την πόλη υπήρχε και μια γυναίκα που ήταν αμαρτωλή, και η οποία μόλις έμαθε πως ο Ιησούς τρώει στο σπίτι του Φαρισαίου, έφερε ένα αλαβάστρινο δοχείο με μύρο, κι αφού στάθηκε πίσω, κοντά στα πόδια του, κλαίγοντας, άρχισε με τα δάκρυά της να βρέχει τα πόδια του και με τα μαλλιά της τα σφούγγιζε. Και καταφιλούσε τα πόδια του και τα άλειφε με το μύρο… Κατόπιν είπε στη γυναίκα: «Οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρεθεί»… «Η πίστη σου σε έσωσε. Πήγαινε και έχε ειρήνη.]

Ο προδότης μαθητής ξεκίνησε την πορεία του με άριστες προϋποθέσεις, ως μαθητής του Κυρίου και μέλος του άμεσου περιβάλλοντός Του. Οι ίδιες όμως οι επιλογές του τον καταδίκασαν. Η κακή χρήση του "αυτεξουσίου", που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, ως δώρο, τον κατέδειξε ως το πιο τραγικό και μισητό πρόσωπο στην ανθρώπινη ιστορία.

Η αμαρτωλή γυναίκα musique_hpαντίθετα, από το κατρακύλισμα της αμαρτίας βρήκε το δρόμο της μετάνοιας που την οδήγησε στο Σωτήρα Χριστό. Με συντριβή και ταπείνωση έρχεται κοντά στον Κύριο αισθανόμενη το μέγεθος της αμαρτίας. Δείχνει με έμπρακτο, ταπεινό και τόσο τρυφερό τρόπο ότι μετανοεί! Δέχεται έτσι τη συγχώρηση και τη σωτηρία της.

Η ιστορία της αμαρτωλής γυναίκας και η ταπεινή της μετάνοια σε σύγκριση και αντιδιαστολή με τη φρικτή προδοσία του Ιούδα προς το Διδάσκαλό του, ενέπνευσε υπέροχους και διδακτικότατους ύμνους.

Τελευταίο στην ακολουθία της Εκκλησίας, ψάλλεται το γνωστό τροπάριο της Κασσιανής, η οποία κακώς συνδέεται με την αμαρτωλή, αφού η Κασσία ή Κασσιανή, ήταν ευσεβής γυναίκα και λογία.

Το Τροπάριο της Κασσιανής musique_hp <-- Ακούστε το εδώ

Από τα απόστιχαkASSIAN;H ιδιόμελα του όρθρου της Μ. Τετάρτης:
"Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος".

Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου:

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.

09_04_13

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα- Μεγάλη Τρίτη


Στον Όρθρο της Αγίας και Μεγάλης Τρίτης, η Εκκλησία προβάλλει δύο διδακτικά θέματα:

την παραβολή των 10 παρθένων και την παραβολή των ταλάντων.


Η παραβολή των 10 παρθένων

"Τότε ὁμοιωθήσεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου. πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραὶ. αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ' ἑαυτῶν ἔλαιον· αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσῃ ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος, καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ' αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται". (Μτθ. 25, 1-13)

Οι παρθένες συμβολίζουν τις ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Οφείλουμε να πράττουμε καλά έργα, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και εναντιώνονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό.

Οι φρόνιμες παρθένες συμβολίζουν τις ψυχές που έχουν αγαθή προαίρεση, οι οποίες ζουν αδιάκοπα την λαχτάρα της ένωσής τους με το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον σωτήρα Χριστό. Γι’ αυτό αγωνίζονται συνεχώς να αποκτούν αρετές και πνευματική προκοπή και να περιθωριοποιούν όλα εκείνα τα στοιχεία, τα οποία αντιμάχονται την ένωσή τους με το Θεό.

Οι μωρές παρθένες συμβολίζουν τις ράθυμες, αδιάφορες και σε πολλά,εχθρικές προς το Χριστό ψυχές. Είναι εκείνες οι ψυχές οι οποίες είναι απορροφημένες από την υλιστική ευδαιμονία, αδιαφορώντας για την πνευματική πρόοδο και την "εν Χριστώ σωτηρία".

Η εγρήγορση και η ετοιμότητα είναι αρετές που πρέπει να έχει ο πιστός σε κάθε στιγμή της ζωής του. Ας είμαστε, ως πιστοί, πάντοτε έτοιμοι έχοντας αναμμένες τις λαμπάδες της πίστης και της αγάπης προς το συνάνθρωπό μας για να υποδεχτούμε το Νυμφίο της Εκκλησίας, τον Κύριο Χριστό μας.


Η παραβολή των ταλάντων

"Ὥσπερ γὰρ ἄνθρωπος ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα· ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο. ὁ δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ. μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ' αὐτῶν λόγον. καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ' αὐτοῖς. ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ' αὐτοῖς. ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· κύριε, ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ. ἄρατε οὖν ἀπ' αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα· 29 τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται· ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ' αὐτοῦ. καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων". (Μτθ. 25, 14-30)

Τα πνευματικά μας χαρίσματα (την προσωπικότητα, τις ικανότητες) που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, οφείλουμε να τα καλλιεργούμε, να τα αναπτύσσουμε και να τα κάνουμε γνωστά σε όλους, να τα μοιραζόμαστε με τη βοήθεια της Θείας Χάρης, ώστε όλοι να επωφελούνται από αυτά και όχι να τα κρατάμε θαμμένα μέσα μας.

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα - Μεγάλη Δευτέρα

Ο Πάγκαλος Ιωσήφ και η ξηρανθείσα συκή
Σήμερα, Μεγάλη Δευτέρα η Εκκλησία προβάλλει δύο γεγονότα: τη ζωή του πάγκαλου (τού ωραίου τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή) Ιωσήφ και το περιστατικό της άκαρπης συκής που ξέρανε ο Κύριος

Η ιστορία της άκαρπης συκής: "Πρωῒας δὲ ἐπανάγων εἰς τὴν πόλιν ἐπείνασε· καὶ ἰδὼν συκῆν μίαν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ ἦλθεν ἐπ' αὐτήν, καὶ οὐδὲν εὗρεν ἐν αὐτῇ εἰ μὴ φύλλα μόνον, καὶ λέγει αὐτῇ· Μηκέτι ἐκ σοῦ καρπὸς γένηται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ἐξηράνθη παραχρῆμα ἡ συκῆ. καὶ ἰδόντες οἱ μαθηταὶ ἐθαύμασαν λέγοντες· Πῶς παραχρῆμα ἐξηράνθη ἡ συκῆ; ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἂρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται· καὶ πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε" (Μτθ. 21. 19-22). Η ευαγγελική διήγηση αναφέρεται στους ανθρώπους εκείνους που, αν και τηρούν τους τύπους, τις τυπικές υποχρεώσεις στερούνται πνευματικών αρετών.


Η ιστορία του Ιωσήφ: Ο Ιωσήφ, γιος του Ιακώβ, έπεσε θύμα της ζήλιας των αδελφών του, οι οποίοι τον πούλησαν ως δούλο σε Ισμαηλίτες εμπόρους. Ο Ιωσήφ βρέθηκε στη δούλεψη ενός αξιωματούχου του Φαραώ, του Πετεφρή, στην Αίγυπτο. Εκεί έδειξε μεγάλη εξυπηρετικότητα και αυτοθυσία, ώστε να ευλογηθεί εκείνο το σπιτικό από το Θεό. Όμως επέδειξε και την αρετή της αποφυγής των πειρασμών, καταφεύγοντας στην προσευχή. Κατηγορήθηκε τότε και φυλακίστηκε άδικα. Η εξήγηση των ονείρων του Φαραώ (7 αγελάδες και 7 στάχυα) του έδωσε επάξια τη θέση του Αντιβασιλιά της Αιγύπτου. Διαχειρίστηκε με σύνεση την κρίση της σιτοδείας που αντιμετώπισε. Η ανεξικακία του φάνηκε όταν συγχώρησε τα αδέλφια του για το κακό πού του έκαναν. Η ιστορία του Ιωσήφ τονίζει την σημασία της προσωπικής ηθικής που οφείλουμε όλοι να επιδεικνύουμε, όπως κι αυτός. Οπλισμένος με το μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος, την πίστη, αντιμετώπισε με θαυμαστή εγκράτεια και αντοχή τις δυσκολίες
Όμως, ο Ιωσήφ προεικονίζει και προ τυπώνει τον Κύριο Χριστό μας. Όπως ο Ιωσήφ έτσι κι ο Κύριος φθονήθηκε από τους συμπατριώτες του, πουλήθηκε από τον μαθητή του, βασανίστηκε και σταυρώθηκε.

Το μήνυμα της Μεγάλης Δευτέρας είναι να συγχωρούμε ακόμη και αυτούς που μας έκαναν κακό και να έχουμε αδιάκοπη επικοινωνία και εμπιστοσύνη στο Θεό, όπως και ο Ιωσήφ. Επίσης η Εκκλησία, φέρνοντας το παράδειγμα της συκιάς, θέλει να μας προτρέψει σε πνευματικούς αγώνες για την απόκτηση αρετών.

09_04_12

Η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα- Κυριακή των Βαΐων

κυριακή των Βαίων «Τη επαύριον όχλος πολύς ο ελθών εις την εορτήν, ακούσαντες ότι έρχεται Ιησούς εις Ιεροσόλυμα, έλαβον τα βάια των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ και έκραζον ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»

Και την επόμενη ημέρα, ένα μεγάλο πλήθος, εκείνο που είχε έρθει στη γιορτή, όταν άκουσαν ότι ο Ιησούς έρχεται στα Ιεροσόλυμα, πήραν τα κλαδιά από τις φοινικιές, και βγήκαν σε προϋπάντησή του και έκραζαν: Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου, ο βασιλιάς τού Ισραήλ.
Και ο Ιησούς, βρίσκοντας ένα γαϊδουράκι, κάθισε επάνω σ' αυτό, όπως είναι γραμμένο: «Μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών· δες, ο βασιλιάς σου έρχεται καθισμένος επάνω σε ένα πουλάρι γαϊδουριού».
Αυτά, όμως, δεν τα κατάλαβαν αρχικά οι μαθητές του· αλλά, όταν ο Ιησούς δοξάστηκε, τότε θυμήθηκαν ότι αυτά ήσαν γραμμένα γι' αυτόν, και αυτά έκαναν σ' αυτόν.
Το πλήθος που ήταν μαζί του έδινε, λοιπόν, μαρτυρία, ότι είχε φωνάξει τον Λάζαρο από το μνήμα και τον ανέστησε από τους νεκρούς·γι' αυτό και το πλήθος αυτό τον προϋπάντησε, επειδή  είχε ακούσει ότι έκανε αυτό το θαύμα.
Οι Φαρισαίοι, λοιπόν, είπαν αναμεταξύ τους: Βλέπετε ότι δεν ωφελείτε σε τίποτε; Δέστε, ο κόσμος πήγε πίσω του.

Η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, ήταν μια πράξη προφητική, αλλά ταυτόχρονα και προκλητική. Ο Ιησούς προκάλεσε με την ταπεινή “επί πώλου όνου” , αλλά και θριαμβευτική είσοδό του στην Σιών το Ιουδαϊκό Ιερατικό κατεστημένο. Έτσι, η είσοδος στα Ιεροσόλυμα, είναι ταυτόχρονα και η είσοδος στα Άγια, φρικτά και σεπτά Πάθη Του.

Περιμένουμε και εμείς το Χριστό να περάσει...

Φοράμε καινούρια ρούχα, ανάβουμε κεριά, κάνουμε γιορτές, συγκινούμαστε, ενθουσιαζόμαστε. Αλλά  τον ακολουθούμε; Μήπως παραμένουμε στις εξωτερικές εκδηλώσεις; Μήπως μένουμε στην Κυριακή των Βαΐων και δεν τον ακολουθούμε στο μαρτύριο, στη θυσία, στο σταυρό;

Η πορεία του ανθρώπου στο μαρτύριο είναι ήσυχη, μυστική. Βιώνει τη χαρά της προσμονής και της συνάντησης με το Χριστό, μα δεν έχει σχέση η χαρά αυτή με τις εξωτερικές εκδηλώσεις που συνηθίζουμε. Είναι και αυτές απαραίτητες αλλά δεν είναι μόνο αυτές.

Αν πράγματι θέλουμε να πλησιάσουμε τον Χριστό, πρέπει να έχουμε διάθεση να βρεθούμε κοντά Του τη στιγμή της δόξας Του, να Τον ακολουθήσουμε, να μην Τον χάσουμε ούτε στιγμή από τα μάτια μας. Γιατί τελικά η θέληση μας λείπει, για όλα τα άλλα φροντίζει Αυτός. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι ο σταυρός και η Ανάσταση είναι πραγματικότητα για όλους τους ανθρώπους1.

1. http://www.madata.gr/index.php/33/18238.html

09_04_11

Η Ανάσταση του Λαζάρου

«Την ψυχωφελή, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, και την Αγίαν ΕAnastasi_lazarouβδομάδα τον πάθους σον, αιτούμεν κατιδείν Φιλάνθρωπε …» Με αυτά τα λόγια του στιχηρού στον εσπερινό της Παρασκευής, πριν  την των Βαΐων, τελειώνει η Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πια στην «Αγία Εβδομάδα», στην περίοδο του εορτασμού των παθών του Χριστού, του Θανάτου και της Αναστάσεως Του. Περίοδος που αρχίζει από το Σάββατο του Λαζάρου .

Τα γεγονότα της διπλής γιορτής, η ανάσταση του Λαζάρου και η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, αναφέρονται στα λειτουργικά κείμενα σαν «προοίμιο του Σταυρού». Έτσι, για να καταλάβουμε καλύτερα αυτά τα γεγονότα, θα πρέπει να τα δούμε μέσα στα πλαίσια της Μεγάλης Εβδομάδας.

Το κοινό απολυτίκιο των δύο αυτών ημερών: «την κοινήν ανάστασιν προ του σου πάθους πιστούμενος, εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…» μας βεβαιώνει, με κατηγορηματικό τρόπο, για την αλήθεια της κοινής ανάστασης. Είναι πολύ σημαντικό ότι μια από τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα, γίνεται ο οδηγός στην πορεία μας μέσα στο σκοτάδι του Σταυρού. Έτσι το φως και η χαρά λάμπουν όχι μόνο στο τέλος της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και στην αρχή της. Το φως και η χαρά φωτίζουν αυτό το σκοτάδι και αποκαλύπτουν το βαθύ και τελικό νόημα του.

Όλοι όσοι είναι εξοικειωμένοι με την Ορθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τον ιδιότυπο, σχεδόν παράδοξο, χαρακτήρα των ακολουθιών του Σαββάτου του Λαζάρου. Είναι, θα λέγαμε, Κυριακή και όχι Σάββατο, δηλαδή έχουμε μέσα στο Σάββατο αναστάσιμη ακολουθία. Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη.

Άδης είναι ο βιβλικός όρος που χρησιμοποιείται για να ορίσει το θάνατο με την παγκόσμια δύναμη του, που με τα αδιαπέραστα σκότη και τη φθορά καταπίνει κάθε ζωή και δηλητηριάζει ολόκληρο το σύμπαν. Αλλά τώρα, με την ανάσταση του Λαζάρου, ο «θάνατος αρχίζει να τρέμει». Ακριβώς από δω αρχίζει η αποφασιστική μονομαχία ανάμεσα στη Ζωή και το Θάνατο και μας προσφέρει το κλειδί για μια πλήρη κατανόηση του λειτουργικού μυστηρίου του Πάσχα.

Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου.

Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά . Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή Του. «Εν αύτω ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων» (Ιω. 1, 4). Και όμως αυτός ο φίλος (ο άνθρωπος), τον οποίο τόσο αγαπάει ο Θεός και τον οποίο μόνο από αγάπη δημιούργησε , δηλαδή τον έφερε στη ζωή, τώρα καταστρέφεται, εκμηδενίζεται από μια δύναμη που δεν τη δημιούργησε ο Θεός: το θάνατο . Ο Θεός συναντάει μέσα στον κόσμο, που Αυτός δημιούργησε, μια δύναμη που καταστρέφει το έργο Του και εκμηδενίζει το σχέδιο Του. Έτσι ο κόσμος δεν είναι πια παρά θρήνος και πόνος, δάκρυα και θάνατος.

Πως είναι δυνατόν αυτό; Πως συνέβηκε κάτι τέτοιο; Αυτά είναι ερωτήματα που διαφαίνονται στη λεπτομερή διήγηση που κάνει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του για τον Ιησού Χριστό όταν έφτασε στον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. «Που τεθείκατε αυτόν; λέγουσι αυτώ · Κύριε έρχου και ίδε. Εδάκρυσεν ο Ιησούς». (Ιω. 11, 35). Γιατί, αλήθεια, ο Κύριος δακρύζει βλέποντας το νεκρό Λάζαρο αφού γνωρίζει ότι σε λίγα λεπτά ο ίδιος θα του δώσει ζωή; Μερικοί Βυζαντινοί υμνογράφοι βρίσκονται σε αμηχανία σχετικά με το αληθινό νόημα αυτών των δακρύων. Μιλάνε για δάκρυα που χύνει η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώ η δύναμη της ανάστασης ανήκει στη θεϊκή Του φύση. Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία μας διδάσκει ότι όλες οι πράξεις του Χριστού ήταν «Θεανδρικές», δηλαδή θεϊκές και ανθρώπινες ταυτόχρονα. Οι πράξεις Του είναι πράξεις ενός και του αυτού Θεού-Ανθρώπου, του σαρκωμένου Υιού του θεού. Αυτός, λοιπόν, που δακρύζει δεν είναι μόνο Άνθρωπος αλλά και Θεός, και Αυτός που καλεί το Λάζαρο να βγει από τον τάφο δεν είναι μόνο Θεός αλλά και Άνθρωπος ταυτόχρονα. Επομένως αυτά τα δάκρυα είναι θεία δάκρυα. Ο Ιησούς κλαίει γιατί βλέπει το θρίαμβο του θανάτου και της καταστροφής στον κόσμο το δημιουργημένο από τον Θεό.

«Κύριε, ήδη όζει…», λέει η Μάρθα και μαζί της o ι παρεστώτες Ιουδαίοι, προσπαθώντας να εμποδίσουν τον Ιησού να πλησιάσει το νεκρό. Αυτή η φοβερή προειδοποίηση αφορά ολόκληρο τον κόσμο, όλη τη ζωή. Ο Θεός είναι η ζωή και η πηγή της ζωής. Αυτός κάλεσε τον άνθρωπο να ζήσει μέσα στη θεία πραγματικότητα της ζωής και εκείνος τώρα «όζει» (=μυρίζει άσχημα). Ο κόσμος δημιουργήθηκε να αντανακλά και να φανερώνει τη δόξα του Θεού και εκείνος «όζει»…

Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση. Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου». Και όλοι εμείς που ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό καθώς πλησιάζει στον τάφο του Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στη «δική Του ώρα» («ιδού ήγγικεν η ώρα…») · στην ώρα για την όποια πολύ συχνά είχε μιλήσει και την είχε παρουσιάσει σαν το αποκορύφωμα, το πλήρωμα ολοκλήρου του έργου Του.

Ο Σταυρός, η αναγκαιότητα του και το παγκόσμιο νόημα του αποκαλύπτονται με την πολύ σύντομη φράση του Ευαγγελίου: «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι - αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

Το κείμενο είναι του Πρωτοπρεσβυτέρου Αλεξάνδρου Σμέμαν, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, Σύντομη λειτουργική εξήγηση των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Εκδόσεις Ακρίτας 1990 και υπάρχει δημοσιευμένο στο: http://vatopaidi.wordpress.com/2009/04/10/%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%B2%CE%B1%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85/ καθώς και στη διεύθυνση:

 http://www.agiooros.net/modules.php?name=News&file=article&sid=369

  • Είναι ένα κείμενο που αναπαριστά  με γλαφυρό τρόπο, τη σπουδαιότητα της Ανάστασης του Λαζάρου, ως προοιμίου της Ανάστασης του Κυρίου και το θρίαμβο πάνω στο μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου, το θάνατο.
  • Αφιερώνεται στη μνήμη του εκλιπόντος φίλου Νικολάου Ντάλντα, ο οποίος “εκοιμήθη εν ειρήνη” πριν ένα ακριβώς χρόνο.

09_04_09

Στη μνήμη ενός εξαιρετικού ανθρώπου


  • Το Σάββατο του Λαζάρου, συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που έφυγε από κοντά μας, τόσο πρόωρα, ο αγαπημένος φίλος, εξαιρετικός συνάδελφος και αξιόλογος πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο Νίκος Ντάλντας.
  • Στον Ιερό Ναό της Οσίας Ξένης (Χαριλάου-γήπεδο Άρη) θα τελεστεί στις 9.30 το πρωί του Σαββάτου, επιμνημόσυνη δέηση για τον εκλιπόντα.
  • Μπορεί ο Νίκος να έφυγε από κοντά μας, θα ζει πάντα όμως στις αναμνήσεις και θα μνημονεύεται στις προσευχές όλων αυτών που τον θυμούνται με αγάπη.
  • Οι κεκοιμημένοι αδελφοί μας, οι οποίοι ανήκουν στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, εύχονται για όλους εμάς προς τον Κύριο. Για τους ζωντανούς που αγωνίζονται στη γη και ανήκουν στη στρατευόμενη Εκκλησία. Εμείς, οι πιστοί όμως, από τη γη προσευχόμαστε και παρακαλούμε τον μεγάλο Κριτή για ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων αδελφών μας.
  • Η προσευχή μας για τους κοιμηθέντες δεν είναι θρήνος γιατί το φως που εκπέμπει το Σάββατο του Λαζάρου και η χαρμόσυνος ειρήνη του Μεγάλου Σαββάτου δίνουν διαφορετικό νόημα στις προσευχές μας για τους κοιμηθέντες.
  • Με την Ανάσταση του Κυρίου, ο θάνατος νικήθηκε, καταστράφηκε, έχασε το κεντρί του, έγινε ο ίδιος ο θάνατος είσοδος στην καινή «εν Χριστώ» ζωή.

Μήνυμα ενάντια στη λογοκλοπή

Μήνυμα ενάντια στη λογοκλοπή