Ανύποπτη η χθεσινή γενιά της κατήχησης και της μύησης,
φαλκιδεύτηκε αυτάρεσκα στη βιασύνη των δεκαετιών,
μπέρδεψε την ευθύνη των πολιορκημένων δρόμων
με την αλλοτρίωση των διαβαθμισμένων υπολογισμών,
κι αναρωτιέται τώρα, με μια ενοχική ειλικρίνεια
πώς οδηγήθηκε στο μαρτύριο των απολογητικών τραυλισμών,
σ’ έναν τόπο με ανοιχτή ιστορία και συνέχεια
και σε χρόνια που διέψευδαν δογματισμούς και υπεροψίες.
Στεγνή από οράματα πια κι εξαντλημένη από καθαιρέσεις,
γυμνή απ’ το ναρκισσισμό της πολιτικής χειραφέτησης
κι απόκληρη από σημαντικές στιγμές δημιουργίας,
αναθεωρεί τις ιδεοληψίες της και τους ήρωές της,
ανακαλύπτει πως χώρεσε σε σχήματα και χάθηκε σε μύθους,
γενιά της αθώωσης, της εύνοιας και των προνομίων,
και φοβάται να οργιστεί για τη χαμένη εποχή,
έτσι πεζή που τη σημάδεψε με υπερβολές και μεταλλάξεις.
Στοχάζεται κι αποτιμά μέρες συλλογικής ευθύνης,
που δέχτηκε τη συμμόρφωση ως συμμετοχή και χρέος,
που ρητόρευσε ως φερέφωνο για αρχές και δίκιο
και διαπίστευσε την αποχή σε γνώση και φρονιμάδα,
μετρά σφετερισμούς , ευτέλειες κι αυθαιρεσίες,
αυτιστική γενιά, της παρακμής και της πτώσης,
τώρα που ξέμεινε από σύμβολα κι έχασε την ψυχή της,
αυτοοικτίρεται μελαγχολικά και στη σιωπή αποτραβιέται.
Από την αστείρευτη πένα και την ευαισθησία του Γιώργου Αλεξανδρή
Η εικόνα είναι από: http://alex-the-walker.blogspot.gr/2007/09/blog-post_17.html
