ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σημάδευε η ανατολή κορφές κι αγνάντια,

σμίλευε πλαγιές κι αλώνια,ζέσταινε λημέρια

κι όσο σκαρφάλωνε ο ήλιος τ' ουρανού

και παιχνίδιζε με χρώματα και σκιές,

ο Δρίσκος,δαψίλευε ασπασμούς στο Μιτσικέλι.

Αγέρι ομορφοχτένιζε δεντροσειρές και λόγγους,

σεργιάνισε αλαφροπάτητο στου Κάστρου τα σοκάκια,

κανάκεψε γλυκόλογα στο ταπεινό Νησάκι

κι αφού σιγοψιθύρισε φιλιώματα της λίμνης,

στο σπήλαιο, στο Πέραμα, καρτέρεψε την ηχώ του.

Κι η πόλη, αστροχάιδευτη στην αγκαλιά της λίμνης,

ξυπνούσε αυτάρεσκα μες στην αχλύ των θρύλων,

αρχόντισσα στις μνήμες της κυρά στις παραδόσεις

και κορφολογούσε στου ήλιου τα ματοτσίνορα

της νιόφερτης αυγής τις ανάσες, τη βιάση της ημέρας.

Κι εκεί στον Μώλο π' άνοιγε ο ουρανός τις αυλές του,

στη λίμνη που στραφτάλιζαν οι ομορφιές του κόσμου,

οι φλογισμένες τους ψυχές στήσανε πανήγυρη γιορτάσι,

στο φλοίσβο αντηχήσανε οι χτύποι της καρδιάς τους

και κίναε η ζωή φωτιά στης γης το χοροστάσι.

Με τρεμάμενα χέρια, λόγια λειψά και μάτια σκιαγμένα,

πλάταιναν τους ορίζοντες το "σ' αγαπώ" να χωρέσουν,

ψηλό φτερούγισμα ψυχής, απάντημα  μοιρογραμμένο

χωρίς προσδοκίες και ενοχές,δίχως στοιχειώματα και φόβους,

μαρτύριο λυτρωτικό για τ' όνειρο που κούρσευαν αντάμα.

                                      Γιώργος  Αλεξανδρής

«Creative Commons Λίμνη Ιωάννινα Δύση» από τον Pixabay με άδεια  Pixabay License

ΛΕ.Φ.Κ.Κ - Έκθεση Φωτογραφίας

ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ

 

 του Γιώργου Αλεξανδρή

     

Σιγανοψιχάλιζε κείνο το πρωί στα Μετέωρα.

Ήταν η μέρα της σύναξης των θεών,

η μέρα της σπονδής των ανθρώπων

και είχαμε κινήσει από τη γη των ασμάτων,

του ουρανού των θαυμάτων να πάμε.

Ανεμοδρόσιζε κείνο το πρωί στα Μετέωρα.

Ασήμι στα μαλλιά σου οι δροσοσταλιές,

σου στίλβωναν διάδημα και πέπλο νυφικό

και τ’ ανέμου η ηχόχρωμη ανάσα

προσευχή της ψυχής μας και λύτρωσης ύμνος.

Και σηκώσαμε τα χέρια μας ψηλά.

Εγώ του γάμου φλάμπουρα με κόκκινο μαντήλι  

κι εσύ στου έρωτα την έκσταση φτερά,

αναπέμποντας δέηση εγώ κι εσύ αντιφωνώντας,

ομολογία και ψαλμό το άγιο «σ’ αγαπώ»,

για της ζωής τ’ αγκάλιασμα και το γλυκασμό.

Και πετάρισαν έκπληκτα μικρά πουλιά,

το σφύριξαν με αηδονολαλιά στους βράχους

και κείνοι αντιλάλησαν ανασαμό και ρίγος.

Το έψαλλαν συλλείτουργο στους ανάερους ναούς,

κοινώνησαν κι ανάβλεψαν σεπτές μορφές

και γαλήνεψαν τα πάθη και οι σταυρώσεις.

Σιγανοψιχάλιζε κείνο το πρωί στα Μετέωρα.

Είδα στα μάτια σου το επουράνιο βλέμμα,

βαθιά παράκληση,μνήμης πομπή  και απολογήθηκα.

Είδα στα μάτια σου τ’ ανέσπερο το φως

το αύριο  ν’ ακολουθεί και προσευχήθηκα.

Σιγανοψιχάλιζε κείνο το πρωί στα Μετέωρα.

Ήταν η μέρα της σκέπης και ευλογίας των θεών,

η μέρα του μεγαλείου της ψυχής των ανθρώπων.

’Ηταν η δική μας μέρα.

                                                         7-4-2019

«Creative Commons Μετέωρα» από τον Pixabay με άδεια  Pixabay License