Α Κ Α Λ Ε Σ Τ Ο Σ του Γιώργου Αλεξανδρή

 ακόμη μια ποιητική ...ενόχληση 

με το ποίημα "ΑΚΑΛΕΣΤΟΣ"

που εμπνεύστηκα και έγραψα πριν από 50 χρόνια.

Τον Αύγουστο του 1973.

Ευχαριστώ. 

Γιώργος Αλεξανδρής

 www.alexandris23.net

 

 "Pelike with (A) Woman, Youth and Eros at a Laver and (B) Woman and Youth LACMA M.82.77.11 (1 of 2)" by Fæ is licensed under CC BY 2.0.

Ακάλεστος κι απρόσμενος                                          Κόρες φανήκαν λυγερές,
μου ήρθε μια βραδιά,                                                 ξανθές γαλανομάτες
ξένος κι εγώ φιλόξενος                                               χορεύουνε πιαστές,
τον δέχτηκα φιλικά.                                                     Τριαντάφυλλα γιομάτες
                 *                                                                                          *
Τ ου έστρωσα τραπέζι ,                                               Με μέθυσαν στη νύχτα
τον κέρασα κρασί                                                         με  μάγεψαν στην αυγή,
και άρχισε να παίζει                                                     κι από τον κόσμο βγήκα
γλυκύτατο βιολί.                                                           με ζάλη γλυκιά, δυνατή.
                 *                                                                                         *
Λιγώθηκε  η καρδιά μου                                             Κι ως φώτισε η ανατολή
σε  ουράνια μουσική                                                   κι ακούστηκαν ψιλές φωνές,
κι απλώθηκε η χαρά μου                                            μου δίνουνε γλυκό φιλί
απέραντη στην ψυχή.                                                  και φεύγουν οι ξωτικιές.
                  *                                                                                         *
Του είπα φλογισμένος,                                                Σταμάτησε να παίζει
«παίξε  το ωραίο σου βιολί,                                        σε λίγο και το βιολί
παίξε και μεθυσμένος                                                  και δίπλα στο τραπέζι
ας φτάσω στο πρωί.                                                     βλέπω μικρό παιδί.
                  *                                                                                         *
Τέντωσε τις χορδές σου                                              Και σαστισμένος μένω
βγάλε χρυσή φωνή,                                                     μπρος στο ξανθό παιδί,
φωτιά οι δοξαριές σου                                                φοβάμαι, δεν του κρένω
με παίρνουν απ΄ τη γη.                                                μόνο βλέπω το βιολί.
                   *                                                                                         * 
Στον ουρανό με πάνε                                                   Στο παραθύρι εστήθη
και τ’ άστρα κυνηγώ,                                                   κι ο ήλιος φωτεινός,
παίξε, τον κόσμο κάνε                                                 σηκώθηκε κι αυτός να φύγει,
σειρήνας σπιτικό».                                                       παντάξενος ο μικρός.
                   *                                                                                           *
Τραγούδησε και πήγα                                                 Τον  ρώτησα ποιος είναι,
σε κόσμους μαγικούς                                                  του κράτησα το χέρι,
και πρόλαβα και είδα                                                  «ακόμα » του είπα «μείνε,
παράξενους θεούς                                                       φύγε το μεσημέρι».
                   *                                                                                          *
                                                                                    Το βιολί και το κρασί κρατά

που μέρα τραγουδάνε,                                                και μου τα δίνει γελαστός                                     νύχτα κυνηγούν,         
που πίνουν και μεθάνε                                              «Είμαι» μου λέει ψιθυριστά
αδιάκοπα γλεντούν.                                                   «ο Έρωτας, της Αφροδίτης γιος».

ΔΙΑΦΥΓΗ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ

 ΔΙΑΦΥΓΗ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ

 του  Γιώργου Αλεξανδρή

"Kos-Antimachia-Castle Andimachia-Church-04ASD" by Asurnipal is licensed under CC BY-SA 4.0.

Απλωμένο, αιώνια στοιχειό ριζωμένο,
το σκοτάδι πυκνό στης εκκλησιάς τα κλίτη,
σκεπάζει  αγίων  μορφές και προσκυνητάρια
και κρύβει κεριά και καντήλια σβησμένα .

Βαριά λαχτάρα η σιωπή στο Ιερό το Βήμα,
παράξενος φόβος  η γαλήνη στο τέμπλο
και  τρομαγμένη η σκέψη γυρεύει την πόρτα,
τα  παραθύρια, να φύγει, μα πού να τα δει.

Τους τοίχους ψηλαφεί μήπως και έξοδο βρει,
αγγίζει σταυρούς και τρομάζει, εικόνες και τρέμει,
μανουάλια σμπρώχνει και στον κρότο πεθαίνει,
πιάνει αναλόγια, στασίδια και βιβλία χοντρά.

Πώς θα μπορέσει απ’ το σκοτάδι  να φύγει,
σε ποια άκρη να ακουμπήσει και πού να σταθεί,
και με ποια δέηση, παράκληση και προσευχή
τη λύτρωση  να βρει στη σκέψη και την ψυχή;

Κρυφή του ελπίδα ο περαστικός φυσιολάτρης,
παρηγοριά του ο χρόνος και ο αιφνιδιασμός,
στης σύμπτωσης το ευτύχημα να γίνει κοινωνός,
με την αίσθηση της αλήθειας και τη διαφυγή.

Κεριά αναμμένα τα ρωτήματα και οι απορίες,
τα δόγματα, ύπαρξης λύτρα και πίστης τιμαλφή,
από τον άμβωνα η αρχή και η έξοδος στην πόρτα
για τη λύτρωση της γνώσης και την ελεύθερη ζωή.

                                   Γιώργος  Αλεξανδρής

                                   www.alexandris23.net