ΠΡΟΝΟΗΣΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

 ΠΡΟΝΟΗΣΗ ΚΑΙ  ΓΝΩΣΗ

 

 "Teaching and Learning Centres: Structures, Priorities, and Funding" by giulia.forsythe is marked with CC0 1.0.

Δυο βήματα όλη η γη
και μια πνοή η ζήση.
Χαρά σ’ αυτόν που θα τα δει
πριν της ζωής τη δύση
σαν θέλξη και προοπτική  
και τα τελεσφορήσει.
                *
Το πρώτο βήμα του στερνό
του χρόνου αν πατήσει,
το παραθύρι ανοιχτό
της γνώσης θα κρατήσει
κι αγέρι μνήμης νοσταλγό,
δεν θα το πεθυμήσει.
               *
Στους πόθους του μικρές χαρές
και πίκρες θα μονιάσει.
Θα υψωθεί, καθώς σ’ αυτές
ελπίδες θα σωριάσει
και θα ‘ναι όλες ακριβές
στα όνειρα που ξοδιάσει.
              *
Πορεία που ‘ναι κυκλική
το τέλος της το βλέπεις.
Καθώς κοιτάζεις την αρχή,
στο τέλος της θα στέκεις
και θα ‘ναι λάθος σου βαρύ
το ‘να να παραβλέπεις.
               *
Στέναγμα γλυκό η ζωή
και  άκουσμα η φύση.
Χαρά σ’ αυτόν που θα σταθεί
ορθός και ξεκινήσει,
με  σκέψη άκρα καθαρή
το μέλλον ν’ αντικρίσει.
                *>
Το ψέλλισμα υπακοή
κι αφορισμός, λογάδι.
Προνόηση η λογική,
η προσμονή σημάδι
κι η γνώση στην επιλογή
πολύπλευρο  στιβάδι.
                 *
Στο άγνωστο η προσφυγή,
παραδοχή κι οδύνη.
Απρόσκοπτη καταφυγή
ο λογισμός να μείνει,
αναφορά στοχαστική
κι ανάγνωσμα να γίνει.
                 *
Συνδύασε τους δυο θεσμούς,
το ψέμα ,την αλήθεια.
Κράτα ανάμεσα σ’ αυτούς
την φτώχεια και τα πλήθια,
άκου και όλους τους σοφούς
με τους χρησμούς βοήθεια.    


Γιώργος  Αλεξανδρής   

Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

 Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ

   

 "Greek horse rider" by Mauro Cateb is licensed under CC BY 2.0.

Ανάστατη κι απρόβλεπτη η σκέψη,
στ’ αδέσποτου του νου  το μονοπάτι.
Βαθύς και  ο χτύπος της καρδιάς,
η θλίψη βάσανο κι η αγωνία αμανάτι.

Βραδυπορούσα η νύχτα και σιγή,
των αστεριών το ξενύχτι, μάτι,
φυλάκισμα στενόχωρο η βραδιά
και η απόδραση πείσμα και γινάτι.

Φεγγαρόφωτο έξω το πλατύ στρατί,
στη σέλα τ’ αλόγου τα όνειρα δεμάτι
και ο καβαλάρης απορεί και θλίβεται ,
βήμα δεν πάει μπροστά το άτι.

Βιτσίζει μια, βιτσίζει δυο και τρεις,
λυσσομανά και με θυμό το δέρνει.
Ριζωμένα στυλώματα τα πόδια του,
από βιτσιές κι από φωνές δεν παίρνει.

Πεζός το χαλινό τεντώνει και τραβά
κι εκείνο ορθώνει πόδια κι αφηνιάζει.
Βλέπει να στέκει σκίασμα μπροστά,
χλιμιντρίζει και πίσω αλαφιάζει.

Και  είναι ο δρόμος μακρύς και πέρα
και είναι άργητα και δέσμευση ο χρόνος.
Πώς να τραβήξει πάλι τούτο το στρατί,
πώς να το πάρει αργά και μόνος;

Σφυρίζει μια ,σφυρίζει δυο και τρεις
μ’ απαντοχή  κρυφή και φανερό το άχτι.
Προδίδεται σε φύλαγμα η θέση του,
φτάνει και πιάνει ο φρουρός τον κράχτη.

-Γιατί φωνάζεις, βρίζεις και σφυράς
 νυχτιάτικα και σε κλεισμένη ζώνη;
 Τρομάζεις  αηδονόλαλα και κούκους,
 φοβίζεις και το ορφανό τριζόνι.

 Πάρε τη στράτα απέναντι για φευγιό,  
 βιαστικά και ήσυχα για το καλό σου.
 Με λόγιασμα σοφού, σπουδή και γνώση 
 σιγούρεψε πεζός τον πηγαιμό σου.

-Το άλογό μου φωνάζω για να  φανεί.
 Στο χάραμα, μ’ αφέντεμα και καλπασμό,
 τον ήλιο να προλάβω ανατολής στεφάνι
 και καβαλάρης να δω της ζωής το λιακωτό.  

                       Γιώργος  Αλεξανδρής                        

ΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ

        ΟΙ   ΦΡΑΧΤΕΣ

(με ευκαιρία τη σημερινή  Διεθνή Ημέρα Ανθρώπινης Καλοσύνης) 

 

 "fenced past II" by fluffisch is licensed under CC BY 2.0.

Τους είπαν πως  θα στήσουν  με κρίνα τους φράχτες,
η φιλία και η αδελφοσύνη στα σύνορα ν’ ανθίσουν,
και το γέλιο, πλατύ θα σκορπίσουν στους δρόμους
για να γίνουν όλοι αδερφοί, στης γης την απλωσιά.

Υποσχέθηκαν πως θα στολίσουν αυλές και πλατείες,
πως στις αλάνες θ’ ακούγονται των παιδιών οι φωνές,
στρατοκόποι θα σφυρίζουν της ξεγνοιασιάς τραγούδια
και θα σμίγουν οι γείτονες στο γλεντοκόπι της χαράς.

Και πίστεψαν πως άνοιξαν όλες της γης οι γωνιές,
πως φτερούγισε η αγάπη πρωινό γλυκόλαλο πουλί
κι άνοιξε η ψυχή τους τα χέρια, σε διάπλατη αγκαλιά,
τον  άγνωστο, φιλόξενα να σφίξουν, αδερφό να τον πουν.

Και ξημέρωσαν με το κροντήρι της μέθης και του χορού.
Λευκά μαντήλια αγνάντεψαν και κάλεσμα υποδοχής,
χελιδόνια να φτερουγίζουν και αηδόνια να λαλούν,
σ’ έναν ασύννεφο ουρανό και στη δροσιά του ανέμου.

Όμως ήτανε δόλος και πλάνη της ειρήνης οι δάφνες,
οι αγκαλιές εγκλεισμοί και οι λόγοι, πολέμου ιαχή.
Οι γωνιές της γης γίνανε τάφοι και κλάμα το γέλιο,
αλάφιασμα κι απότακτη η ζωή ,κραυγή στη δυστυχία.

Τους ήθελαν απρόσωπη μάζα, χωρίς φωνή και εστία.
Οι συνεδρίες τους, στέγαστρα απανθρωπιάς και βίας.
Οι φράχτες γίνανε τείχη ψηλά, διάβαση να μην υπάρχει.
Διωγμοί χωρίς καταφυγή και στην απόγνωση η ψυχή. 

 

του Γιώργου Αλεξανδρή