Λόγος Πανηγυρικός δια την εορτή των τριών Ιεραρχών

Ο Μέγας Βασίλειος  λέγει ότι ο άνθρωπος είναι ήμερο και κοινωνικό όν, όχι άγριο ή μοναχικό. Έχει ανάγκη την κοινωνία με τους άλλους, έχει ανάγκη την αγάπη τους!

Αυτός είναι και ο λόγος που οδηγήσαμε σήμερα τα βήματά μας  στον ιερό τούτο χώρο, όπου κάθε χρόνο την ίδια ημέρα η Εκκλησία μας πανηγυρίζει την ανατολή των τριών Αστέρων  του νοητού της στερεώματος, των οποίων η εμφάνιση στον ουρανό όλους τους θάμπωσε. Γιορτάζει την πάνσεπτη και πανίερη μνήμη των Τριών πιο ένδοξων της Ιεραρχών. Τη μνήμη του Ουρανοφάντορα επισκόπου της Καισαρείας, Μεγάλου Βασίλειου, του Μύστη της Θείας Ελλάμψεως και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Θεολόγου Γρηγορίου και τον Κλεινόν και Χρυσορρήμονα, επίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως  Ιωάννη, τον ευγλωττότερο των Πατέρων της Εκκλησίας, αυτόν που ο λαός ονόμασε Χρυσόστομο. Τιμούμε αυτούς, οι οποίοι «την οικουμένην ακτίσιν θείων επύρσευσαν», τη μνήμη των τριών γενναίων μαχητών του Χριστού, που αγωνίστηκαν για την ορθόδοξη πίστη και έλαβαν τον «αμάραντο στέφανο της νίκης».

Έτσι λοιπόν, ως φιλόστοργη μητέρα, χαίρει για τη δόξα των τριών εκλεκτών αυτών παιδιών της, που τα ανέθρεψε με το άδολο γάλα της Ορθοδοξίας και αναδείχτηκαν ποταμοί σοφίας και γνώσεως.

Με τη μητέρα Εκκλησία χαίρει και ολόκληρη η Ορθοδοξία, γιατί η μνήμη της ιερής αυτής τριανδρίας είναι ιδιαίτερη αγαπητή και άξια θαυμασμού! Πραγματικά, αυτοί οι Ιεράρχες όχι μόνο διατήρησαν αυτά που τους είχε εμπιστευτεί η Εκκλησία, αλλά και παρέδωσαν ό,τι τους δόθηκε ακόμη πλουσιότερο.

Ο Μέγας Βασίλειος αναδεικνύεται εκπρόσωπος του μοναχισμού και του ασκητικού βίου. Είναι αυτός που οργάνωσε το μοναχισμό σε κοινοβιακή μορφή, έθεσε τους όρους της άσκησης και ανέδειξε τον πρωτεύοντα ρόλο του Αγίου Πνεύματος στην κτίση και την ιστορία. Είναι ο εκπρόσωπος της άσκησης.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έμεινε στην ιστορία γνωστός ως ο κήρυκας της μετάνοιας, μιας μετάνοιας που πραγματοποιείται με τη συντριβή και την αγαθοεργό πράξη. Κηρύττει περισσότερο ένα κοινωνικό ρόλο της Εκκλησίας. Είναι ο εκπρόσωπος του κοινωνικού έργου.

Ο Άγιος Γρηγόριος είναι ο εκπρόσωπος της νόησης, μιας νόησης φωτιζόμενης εκ της καρδίας. Είναι ο εκπρόσωπος της  θεωρίας.

Ο νους και η καρδιά  αν και είναι όργανα μιας ψυχής, δεν είναι λιγότερο τα μέσα που οδηγούν στην μόρφωση, επειδή η καρδιά ανήκει στο μεταφυσικό κόσμο, ενώ ο νους στο φυσικό κόσμο. Έτσι κάθε ένα έχει ανάγκη να διδάσκεται τις δικές του αλήθειες. Είναι γνωστό ότι οι αλήθειες του νου είναι η παιδεία και η επιστήμη, της καρδιάς οι υπερφυσικές αλήθειες και η θρησκεία.

Παιδεία λοιπόν και θρησκεία είναι αναγκαίο να παρέχουμε στα παιδιά μας για να τα μεταδώσουν και αυτά στα δικά τους παιδιά. Η παιδεία και η θρησκεία είναι οι δύο φωτεινοί φάροι που οδηγούν τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει με επιτυχία την πολυτάραχη ζωή και να τον προφυλάγουν από κάθε ναυάγιο και προσάραξη. Σωστή δε παιδεία είναι αυτή που ούτε τα της κοσμικής σοφίας αγνοεί, ούτε τα της «θεογνωσίας νάματα» παραβλέπει. Είναι τα μάτια της ψυχής, με τα οποία βαδίζει χωρίς εμπόδια στο δρόμο της αλήθειας που οδηγεί στην ευτυχία και στη σωτηρία,  ώστε να αναδεικνύεται ο άνθρωπος άξιος της υψηλής του καταγωγής.

Η πνευματική και η θρησκευτική μόρφωση είναι δυο διαφορετικά δένδρα φυτεμένα στον ίδιο χώρο. Οφείλουμε να τα φροντίζουμε για να αναπτύσσονται το ίδιο. Η άνιση καλλιέργεια θα φέρει δυσανάλογη ανάπτυξη που θα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του ενός και το μαρασμό του άλλου. Αν η επιμέλεια στραφεί στην πνευματική μόρφωση, τότε ο άνθρωπος θα απομακρυνθεί από τη θρησκεία. Αν στραφεί προς τη θρησκεία, οι πνευματικές δυνάμεις είναι δυνατό να μαραθούν με ολέθρια αποτελέσματα.

Η σύνθεση λοιπόν όλων αυτών των αξόνων, που πρεσβεύουν οι τρεις Ιεράρχες, οδηγεί τον άνθρωπο σε ενότητα και συμφιλίωση με τον εαυτό του, με τον κόσμο, με το Θεό. Μια συμφιλίωση που γεννά την ενότητα, την αγαπητική συνύπαρξη και συνεργασία. Ως παιδαγωγικό σύμβολο, αυτή η σύνθεση προφυλάσσει τον άνθρωπο από κλειστές αντιλήψεις ή φανατισμούς και του επιτρέπει να είναι πραγματικά ελεύθερος. Από αυτά τα στοιχεία οφείλει να διέπεται το σύγχρονο σχολείο, που έχει ως σκοπό την ανάπτυξη της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων.

Σε μια εποχή που η παιδεία μας μεταρρυθμίζεται και ανασυντάσσεται αναζητώντας τον εκσυγχρονισμό και την ποιοτική της αναβάθμιση, επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε η αναβάπτισή της στη σκέψη, το λόγο, αλλά και τα οράματα «των ένθεων και σοφών διδασκάλων»,των Τριών Ιεραρχών. Οι Τρεις Ιεράρχες, «της οικουμένης οι διδάσκαλοι» έρχονται ακριβώς στην επίκαιρη ώρα να επισημάνουν την ευθύνη, τη νοοτροπία, αλλά και τις αρχές που είναι ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη στις αποφάσεις που καθορίζουν τη φυσιογνωμία, τις κατευθύνσεις και τους στόχους της παιδείας. Η σύζευξη του λόγου και της πράξης, της θεωρίας και του βιώματος, της κατά Θεόν, αλλά και της κατά κόσμο σοφίας, της αρετής και της επιστήμης δίνει το στίγμα τόσο της ιδιαιτερότητας όσο και της οικουμενικότητας της σκέψης και της διδαχής των τριών διδασκάλων.

Παιδεία, σύμφωνα με τους τρεις μεγάλους του πνεύματος,  είναι η άνοιξη της ψυχής στο πάντοτε αποκαλυπτικό φανέρωμα της αλήθειας.

 Κάθε μαθητής είναι μια ξεχωριστή και ανεπανάληπτη προσωπικότητα που δικαιούται να την εκφράζει και να την αναπτύσσει  ελεύθερα μέσα στη σχολική κοινότητα. Παράλληλα όμως το σχολείο οφείλει να προσέξει την κοινωνική διάσταση του μαθητή ως μέλος της σχολικής κοινότητας που προϋποθέτει κανόνες, όρια, κατανομή ρόλων και ευθυνών, ιεραρχική διάρθρωση. Έτσι καταξιώνεται η προσωπικότητα του μαθητή, αποκτά κοινωνική υπόσταση και καλλιεργεί αληθινή συνείδηση. Εκεί ζει, αποκτά γνώσεις και πείρα, καλλιεργεί συναισθήματα, αξιοποιεί και χαίρεται τα επιτεύγματα των άλλων, θέτει τα δικά του στη διάθεση όλων.

Το  σχολείο δεν πρέπει να είναι ένας τόπος φόβου, φτηνής θεωρητικής ηθικολογίας και ένα μέσο ξερών γνώσεων, αλλά ένα θερμοκήπιο έμπρακτης αγάπης, χαράς, ευτυχίας, συνεργασίας, δημιουργίας. Εκεί με συναίσθηση ευθύνης και ειλικρίνεια να παίρνονται τα απαραίτητα εφόδια και να διατηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον για μάθηση, εκεί να γίνεται βίωμα η αρετή.

Γι αυτό  πρέπει να σχετίζεται άμεσα με την επικαιρότητα, να έχει δυναμικό χαρακτήρα, να είναι προϊόν συνεργασίας και ενότητας μεταξύ των μελών της σχολικής κοινότητας, να προϋποθέτει συγκεκριμένους τρόπους και μέσα πειθάρχησης  με έμφαση στην πρόληψη πρώτα και έπειτα στη θεραπεία.

Οι τρεις Ιεράρχες, αυτοί οι μεγάλοι του πνεύματος, αποτελούν το φάρο που φωτίζει με το παράδειγμά τους όλες τις γενεές, τις προηγούμενες  αλλά και τις επόμενες. Mε τη δραστηριότητά τους και την προσωπική τους ακτινοβολία, έδωσαν ώθηση στην παιδεία και θεμελίωσαν την ελληνοχριστιανική αγωγή.

Γι’ αυτό, έχουμε ιερή υποχρέωση να τους θυμόμαστε και να τους ατενίζουμε με σεβασμό όλοι εμείς οι ιεροφάντες και εραστές της παιδείας και των ελληνικών γραμμάτων: οι Νηπιαγωγοί, οι Δάσκαλοι και οι Καθηγητές, οι Πανεπιστημιακοί και οι Ακαδημαϊκοί, όλοι οι φίλοι της παιδείας και των γραμμάτων και φυσικά οι ελπιδοφόρες φάλαγγες των μαθητών, των σπουδαστών, των φοιτητών.

Να γιατί στεκόμαστε με ευγνωμοσύνη, εκτίμηση και σεβασμό μπροστά στους Τρεις Ιεράρχες, τους υποδειγματικούς δασκάλους, τους προστάτες, τους οδηγούς.

Ας εμπνευστούμε λοιπόν και ας εντρυφήσουμε στη σοφία των Τριών Ιεραρχών, στο δίπτυχο του λόγου και του βίου, στα αθάνατα έργα τους με πνεύμα μαθητείας, με διάθεση να ωφεληθούμε, με απόφαση να ζήσουμε τα όσα μας υποδεικνύουν και να στοιχίσουμε τη ζωή μας στην αγία ζωή και διδαχή τους.

ΝΕΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ Ο ΚΥΡΙΛΛΟΣ

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εξέλεξε την Τρίτη τον 62χρονο Μητροπολίτη Σμόλενσκ και Καλίνινγκραντ, Κύριλλο, ως το νέο αρχηγό της, ο οποίος διαδέχεται τον αποθανόντα τον περασμένο μήνα, Αλέξιο τον Β΄.

Αξιωματούχος της εκκλησίας δήλωσε, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση, ότι το τοπικό Συμβούλιο που αποτελείται από 700 ιερωμένους και μοναχούς επέλεξε τον Κύριλλο αντί του αντιπάλου του, Κλιμέντιου, 59 χρόνων. Ο Κύριλλος έλαβε 508 ψήφους σε σύνολο 677 έγκυρων ψηφοδελτίων.

Ο νέος Πατριάρχης Μόσχας, αναμένεται να ενθρονιστεί την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου στον καθεδρικό Ναό του Σωτήρος.

Κατά την Αρχιερατική Σύνοδο, που ολοκλήρωσε την Κυριακή τις εργασίες της και εισηγήθηκε το "τριπρόσωπο" στην ευρεία Σύνοδο την Τρίτη, η υποψηφιότητα του 62χρονου Κυρίλλου είχε συγκεντρώσει 97 ψήφους των παρισταμένων 198 μελών της, γεγονός που οδήγησε στην εκτίμηση ότι θα έπρεπε να θεωρείται βέβαιη και η εκλογή του στο ρωσικό πατριαρχικό θρόνο. Ο μοναδικός ανθυποψήφιος του Κυρίλλου, ο 59χρονος διευθυντής των διοικητικών υπηρεσιών του Πατριαρχείου και μητροπολίτης Καλούγκα και Μπορόφσκ Κλιμέντιος είχε συγκεντρώσει στην προκαταρκτική ψηφοφορία μεταξύ των αρχιερέων 32 ψήφους και στη σημερινή ψηφοφορία υποστηρίχθηκε από 169.

Το "τριπρόσωπο", που προτάθηκε κατά τα καθιερωμένα στη σημερινή Σύνοδο, συμπλήρωνε έχοντας εξασφαλίσει 16 ψήφους αρχιερέων, ο 73χρονος πατριαρχικός Έξαρχος της Εκκλησίας της Λευκορωσίας μητροπολίτης Μινσκ και Σλούτσκ Φιλάρετος, ο οποίος όμως αποσύρθηκε λίγο πριν την έναρξη της ψηφοφορίας, καλώντας τους υποστηρικτές του να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα του Κυρίλλου.

Ο νέος Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, με κοσμικό επίθετο Γκουντιάεφ, γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1946 στο τότε Λένινγκραντ σε οικογένεια ιερέα. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Ακαδημία του Λένινγκραντ, όπου εργάστηκε ως καθηγητής και κατόπιν προσωπικός γραμματέας του μητροπολίτη της πόλης Νικόδημου. Το 1971 ο Κύριλλος χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης και ορίστηκε εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών στη Γενεύη. Το 1972 συνόδευσε τον Πατριάρχη Ποιμένα στην περιοδεία του στις χώρες της Μέσης Ανατολής, καθώς και στη Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία, την Ελλάδα και τη Ρουμανία. Από το 1974 είναι πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας του Λένινγκραντ και από το 1976 επίσκοπος Βίμποργκσκ, βοηθός επίσκοπος του Λένινγκραντ. Το 1977 έγινε αρχιεπίσκοπος και το 1984 ορίστηκε αρχιεπίσκοπος Σμολένσκ και Βιάζεμσκ (από το 1989 Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ). Στις 14 Νοεμβρίου 1989 κατέλαβε το αξίωμα με επιρροή του προέδρου του Τμήματος εξωτερικών εκκλησιαστικών σχέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας και κατέστη μόνιμο μέλος της Ιεράς Συνόδου της Ρωσίας. Είναι μητροπολίτης από το 1991 και στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, την επομένη της εκδημίας του Πατριάρχη Αλεξίου, εξελέγη τοποτηρητής του θρόνου με μυστική ψηφοφορία μεταξύ των μελών.

 Πρόναος: Τεύχος 287, 29 Ιανουαρίου 2009

Μέγας Αντώνιος

Ο Μέγας Αντώνιος, από τους πρωτεργάτες και θεμελιωτές του μοναχικού βίου, γεννήθηκε το 251 μ.Χ. (ή το 264) στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, κοντά στη Μέμφιδα, από γονείς ευλαβείς και εύπορους.
Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) και Μαξιμιανού (285-305 μ.Χ.) μέχρι και την εποχή του ευσεβούς αυτοκράτορα Κωνσταντίνου και των παιδιών του

Σαν παιδί ο Αντώνιος παρουσίασε πλούσια εσωτερικά χαρίσματα. Οι γονείς του ήταν ευσεβείς και πλούσιοι χριστιανοί. Δυστυχώς, όταν ο Αντώνιος ήταν 20 περίπου ετών, οι γονείς του πέθαναν, αφήνοντας ορφανούς αυτόν και την μικρότερη αδερφή του. Ο Άγιος Αντώνιος ανέλαβε έτσι την επιμέλεια της αδερφής του χωρίς όμως να σταματήσει στιγμή να ασχολείται με την Αγία Γραφή και τον Θεό.

Όταν λοιπόν άκουσε την ευαγγελική φωνή: «Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19:21), την έκανε αμέσως πράξη. Μοίρασε όλα του τα υπάρχοντα και την γονική του περιουσία στους φτωχούς, εγκατέλειψε την τύρβη του κόσμου και αναχώρησε στην έρημο έχοντας αφήσει την αδερφή του στις φροντίδες ενός παρθεναγωγείου με ενάρετες γυναίκες. Επί είκοσι χρόνια ο Άγιος Αντώνιος άρχισε να ζει ασκητικό βίο, εργαζόμενος αδιάκοπα και υποβαλλόμενος σε αυστηρή νηστεία, για να κατανικήσει τους πειρασμούς της σάρκας, αγρυπνώντας ολόκληρη τη νύχτα και τρώγοντας ελάχιστα. Στη συνέχεια απήλθε σε τόπο έρημο και μακρινό όπου η τροφή του ήταν ελάχιστη. Εκεί  αντιμετώπισε απίστευτους πειρασμούς. Νύχτα και ημέρα έκανε ασκητικούς αγώνες με τους οποίους νέκρωσε τα σκιρτήματα των παθών, έφτασε στον βαθμό της απάθειας, υπερβαίνοντας τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Οι ενάρετες πράξεις του έγιναν γνωστές και έφεραν πλήθος μιμητών. Στην έρημο γνώρισαν τον Άγιο Αντώνιο, ο Μέγας Βασίλειος και ο Μέγας Αθανάσιος. Ο Μέγας Αθανάσιος, μάλιστα, έγραψε τον βίο του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου.

Αλλά και οι χριστιανοί που δεν ήταν στην έρημο απόλαυσαν τους καρπούς της αρετής του Μεγάλου Αντωνίου. Το 312, όταν ο Μαξιμίνος έκανε διωγμό κατά των Χριστιανών και θανάτωσε πολλούς, ο Μέγας Αντώνιος πήγε και βοήθησε και παρηγόρησε τους πιστούς. Το 335 μ.Χ. όταν η Εκκλησία ταρασσόταν από την αίρεση του Αρειανισμού, ο Μέγας Αντώνιος μετέβη με ζήλο στην Αλεξάνδρεια  και αγωνίστηκε για την Ορθοδοξία. Κατάφερε μάλιστα με την χάρη που είχαν οι λόγοι του να επαναφέρει πολλούς απίστους στην Ορθοδοξία.

Δίδασκε στους μαθητές του να μην θεωρούν τίποτε ανώτερο από την αγάπη του Χριστού και να μη νομίζουν ότι, επειδή απέχουν από τα κοσμικά αγαθά, στερούνται κάτι αξιόλογο. Δεν πρέπει, έλεγε, να λησμονάμε ότι ο ανθρώπινος βίος είναι πρόσκαιρος, συγκρινόμενος προς το μέλλοντα αιώνα. Για αυτό δεν πρέπει να κοπιάζουμε για την απόκτηση πρόσκαιρων αγαθών, τα οποία δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας, αλλά για την απόκτηση αιώνιων αγαθών, δηλαδή της φρονήσεως, της δικαιοσύνης, της σωφροσύνης, της ανδρείας, της συνέσεως, της αγάπης.

Ζώντας έτσι, έγινε πρότυπο αρετής και κανόνας των μοναζόντων. Εκοιμήθη στις 17 Ιανουαρίου 356 μ.Χ. σε ηλικία 105 ετών. Η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία εορτάζει την μνήμη του Αγίου Αντωνίου στις 17 Ιανουαρίου.

Aπολυτίκιο του Αγίου Αντωνίου:
Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ Αντώνιε, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διό πρέσβευε Χριστώ τω Θεω, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιο του Αγίου Αντωνίου:
Τους βιωτικούς, θορύβους απωσάμενος, ησυχαστικώς τον βίον εξετέλεσας, τον Βαπτιστήν μιμούμενος, κατά πάντα τρόπον οσιώτατε. Συν αυτώ ουν σε γεραίρομεν, Αντώνιε Πάτερ, των Πατέρων κρηπίς.

http://www.matia.gr/7/72/7203/7203_3_8.html

http://adonios.wordpress.com/2008/01/17/agios-antonios-o-megas/trackback/

Επιμορφωτικό σεμινάριο για αδιόριστους θεολόγους

To παράρτημα Λάρισας της Πανελλήνιας Ενωσης Θεολόγων (ΠΕΘ), εν όψει του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς, διοργανώνει επιμορφωτικό σεμινάριο για αδιόριστους θεολόγους με θέμα «Παιδαγωγική και διδακτική προσέγγιση των σχεδίων του μαθήματος των Θρησκευτικών", το οποίο θα εξειδικευθεί στην διάσταση: "Σχέδιο μαθήματος: Η κινητοποίηση της προσοχής και του ενδιαφέροντος των εφήβων μαθητών για τα Θρησκευτικά".

Το θέμα θα αναπτύξει και αναλύσει ο κ. Ιωάννης Τσάγκας, δρ. Θεολογίας, Mr. Παιδαγωγικής, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων Αττικής και μέλος της κεντρικής διοίκησης της ΠΕΘ.

* Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο, 17 Ιανουαρίου και ώρα 10 π.μ. στην αίθουσα της Χριστιανικής Εστίας Λάρισας «Ο Απ. Παύλος», (οδ. Ανθίμου Γαζή 35, απέναντι από το 1ο Γυμνάσιο).

Πάλι σε δίλημμα;

Τελικά, όπως φαίνεται, δεν μπορούμε σαν λαός να ησυχάσουμε. Εκεί που νομίζουμε πώς λύσαμε κάποιο πρόβλημα που μας ταλάνισε αρκετά, έρχεται πάλι άλλο. Κι ο κόσμος πάλι σε δίλημμα. Με ποιους να πάω; Με την εκκλησία ή με το κράτος; Και πρέπει να ψηφίσω γι΄ αυτό; Γιατί ποιον προκαλώ σαν είμαι όπως είμαι; Και γιατί να νοιάζονται τόσο πολύ για μένα οι «μεγάλοι»; «Το θέμα μπορεί να πάει στο λαό, να γίνει δημοψήφισμα», είπαν χείλη προκαθημένου της εκκλησίας μας και «ο λαός είναι ώριμος να συζητήσει» πρόσθεσε πολιτικός!

Δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολα αυτά τα πράγματα, αλλά ο κόσμος μπαίνει σε δοκιμασία. Γίνεται αυτός ο διαχωρισμός;

Με μια ψήφο δηλαδή να γίνεσαι φίλος ή εχθρός της ιστορίας σου;

Να διαγράψεις, σύμβολα της χριστιανικής αυτοκρατορίας στη συνείδηση εκατομμυρίων Ελλήνων ορθοδόξων της σύζευξης του ελληνισμού με το Χριστιανισμό!

«Ορθοδοξία και ελληνισμός, είναι η καρδιά και ο εγκέφαλος μέσα στο ίδιο σώμα» έγραψε η Ιωάννα Τσάτσου.

Σαν λείψει το ένα, δεν υπάρχει ζωή! Η ορθοδοξία, όπως ιστορικά αποδεικνύεται, υπήρξε ο θώρακας προστασίας του ελληνισμού και τροφός του σε δύσκολους καιρούς. Στην Ορθοδοξία και την Ελλάδα ορκίζονταν οι αγωνιστές και γι΄ αυτά τα δύο έχυσαν το αίμα τους. Τι να συνέβη άραγε μέχρι σήμερα και θεωρείται απαραίτητος ο διαχωρισμός της εκκλησίας από το

κράτος; Γιατί μπαίνει τέτοιο θέμα; Από πότε η εκκλησία έγινε βαρίδιο για την πρόοδο του κράτους;

Μήπως βρισκόμαστε σε σύγχυση και με το λόγο και τα επιχειρήματα της Δύσης προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε την Εκκλησία της Ανατολής;

Στο κάτω - κάτω ο χριστιανισμός, για να σοβαρευτούμε και λίγο, δεν μας επιβλήθηκε. Ο ελληνισμός τον αποδέχτηκε, τον εγκολπώθηκε, τον έκανε δικό του, έφτασε στη μέθεξη γιατί μέσα από το χριστιανισμό πήρε απαντήσεις σε αναζητήσεις αιώνων και θεωρείται ορθώς και ο Πρόδρομος του Χριστιανισμού! Όπως έκανε και ο χριστιανισμός, τον ελληνισμό! Ας μη ξεχνάμε ότι η ελληνική γλώσσα δοξάστηκε από το Θεάνθρωπο και δόξασε ΕΚΕΙΝΟΝ αφού έγινε φορέας του Ευαγγελικού του λόγου.

Λάθη κατά καιρούς τόσο από τον Ελληνισμό όσο και την Εκκλησία μπορεί να έχουν γίνει.

Αυτά δεν επηρέασαν την ανάπτυξη του ελληνορθόδοξου πολιτισμού και της ελληνορθόδοξης Παιδείας, αδάμαντης αντοχής στο πέρασμα των αιώνων.

«Το θέμα στο λαό!» Είπαν! Ποιον λαό;

Ας μας πουν, τόσο η πολιτεία όσο και η εκκλησία επισήμως τη θέση τους και ας την αιτιολογήσουν.

Ο λαός θα κάνει την αντίστασή του και δυστυχώς αυτό είναι που φοβάμαι μήπως και φέρει διχασμό.

Αν και το θέμα της θρησκείας, δεν μπαίνει σε δημοψήφισμα!

«Όταν πιαστήκαμεν εις την Συνέλευση διά θρήσκευμαν» έγραψε ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, «όλοι οι πρέσβεις θυσίασαν πλήθος τραπέζια και χρήματα να μπορέσουν να κάμουν τον σκοπό τους. Να μην γένει τίποτα. Επιαστήκαμεν εκείνην την ημέρα πολύ, από την φιλονικία την πολλή λέγει ο Μεταξάς να το βάλομεν εις τον ψήφον. Του λέγω αυτεινού και όσοι ήταν σύμφωνοι, θρησκεία δεν βαίνομεν εις τον ψήφον, ορθόδοξοι χριστιανοί, να κομματιαστούμεν, δυτικοί και ανατολικοί, ότι σήμερον πεθαίνομεν όλοι, τους λέγω εδώ μέσα. Τότε, χωρίς να την βάλλομεν εις τον ψήφο, έγινε πανψηφεί, και όλοι αυτείνοι οι βουλώμενοι και ντόπιοι και ξένοι, μείναν πολύ νεκρωμένοι και πολύ αγανακτισμένοι εναντίον μου...».

Μήπως λοιπόν ο Μακρυγιάννης πρέπει να είναι σημείο αναφοράς ενεργειών των πολιτικών και θρησκευτικών ταγών και σήμερα αν υπάρχουν πάλι

«Πρέσβεις που θυσιάζουν τραπέζια και χρήματα για να κάνουν το σκοπό τους;».

Γιατί, αν κάτι άλλο ήθελε συμβεί, ο λαός θα δοκιμαστεί και πάλι, θα τραυματιστεί αλλά και θα εμψυχωθεί στην προσπάθειά του να αντισταθεί στην αλλοτρίωση της εθνικής του ταυτότητας και στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του μέσα σε μια πολυπολιτισμική οικογένεια λαών διατηρώντας τη γλώσσα του, τον πολιτισμό του, τη θρησκευτική και εθνική του συνείδηση!

Είδομεν!

Το άρθρο είναι του Δημήτρη Νταφούλη, Επίτιμου Σχολικού Σύμβουλου και Θεολόγου.

Το εντόπισα στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας Κυριακή 11-01-2009, σ.11 και μου άρεσε ο μεστός λόγος του. Λέει απλά τα αυτονόητα.

Στην ίδια εφημερίδα, στη σελίδα 9, ο εκλεκτός συνάδελφος Χάρης Ανδεόπουλος, καταθέτει την άποψή του για τα εκπαιδευτικά δρώμενα, με τίτλο "Αλλαγές στην παιδεία, τώρα".

Ο θεός του πολέμου και η θεά Ειρήνη

Στην αρχαία Ελλάδα ο θεός του Πολέμου, ο άστατος και άμυαλος Άρης που δεν σεβόταν κανένα Νόμο, ο Άνομος Άρης, ήταν πιο δυνατός θεός από την θεά Ειρήνη, που παράμεινε μια μικρή δεύτερη θεά που μαζί με τις άλλες δύο αδελφές της, την Δίκη και την Ευνομία, φύλαγαν την είσοδο του Ολύμπου, και επιτηρούσαν την εύνομη ζωή των ανθρώπων.

Σήμερα, σε συγκεκριμένο μέρος του κόσμου -κοντινό ή μακρινό- ο άμυαλος θεός Άρης επιβάλλει τη θέλησή του στην θεά Ειρήνη με το μόνο τρόπο που αυτός γνωρίζει, τη βία.

Άραγε πως αντηχούν τα λόγια του Ηροδότου σήμερα, τώρα; «Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ’ την ειρήνη· γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ, αντίθετα, στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.»

Αλήθεια ακούει κανείς;

Μαρία Κυριακού, Η ειρήνη η τιμή και η αξία, Φιλελεύθερος, 13 Μαρτίου 2004.