Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΟΧΗ

Ανέσυρε νοσταλγικά από αυριανές ημέρες,

μνήμες της χειραφετημένης  γενιάς του,

μαθητείες και κατακτήσεις αυτόνομης πορείας,

μύχια καθώς λευτερώθηκε από τη βία της ιστορίας

και την ανάγκη της συνέχειας και της προοπτικής.

Φυλλομέτρησε με ενθουσιασμό αιρέσεις και ανατροπές,

ψηλάφησε μ’ ευφορία οράματα και δημιουργίες

κι ευτύχησε πρεσβευτής μιας δόκιμης εποχής,

με  ορισμό το σεβασμό και όνειρα για ορίζοντες.

Ήθελε ν’ ανήκει στη δική του εποχή.

Όμως δεν ήταν αυθεντικοί ούτε κι ασύλητοι οι καιροί,

παρά γυμνός απόηχος προσδόκιμων αυθαιρεσιών,

παλιών επινοήσεων πλοκή και ενοχικών αναθημάτων.

Και σάστισε που θήτευε στη δυναστεία της διδαχής,

που ανακάλυπτε το λόγο του σε ξένες προφητείες

και μάθαινε τη μίμηση και την αποδοχή

ως λυτρωτική κατάκτηση και ολοκλήρωση προσωπική.

Ήθελε να του ανήκει η δική του εποχή.

Ανοιχτή κι αμφίδρομη, χωρίς αναφορές και δικαιώσεις,

αναλλοτρίωτη από πρότυπα, χρησμούς και υποδείξεις,

θέσπισμα ομόθυμο χωρίς  ιδανισμούς και πιστώσεις.

Και διεκδίκησε τη δική του ακηδεμόνευτη εποχή.

Όλα δεν είχαν  ειπωθεί, όλα δεν  είχαν γίνει.

Περίσσευε η γνώση και η  ασχημάτιστη ορμή,

το δικαίωμα στο όνειρο και  η  ελευθερία στη  ζωή.

        21-11-13

Ο Γιώργος Αλεξανδρής, πάντα επίκαιρος, προσφέρει απλόχερα στους αναγνώστες του τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις προσδοκίες της σκληρής σημερινής πραγματικότητας.

"Η δική του εποχή" μιλάει στον καθένα μας, με τέτοιο τρόπο, ώστε οι μεγαλύτεροι να λειτουργούν ενδοσκοπικά και οι νεώτεροι να οραματίζονται  μια άλλη, δική τους εποχή, μια "ακηδεμόνευτη εποχή". 

Η εικόνα είναι από: http://antikleidi.com/2013/09/30/love-democr/