Η ΕΛΕΝΗ

Ζηλόφθονο κι εκδικητικό το αντρικό  το  γένος,

την έσμπρωξε μες στην αχλή της φήμης και του μύθου ,

ευάλωτη κι ανήμπορη να παγιδευτεί

στο κενό της αυταρέσκειας και της ματαιοδοξίας.

Υστερόβουλα, την προστάτεψε  στ’ ανάκτορο κυρά,

που  μάθαινε την αρετή στην υπακοή,

στη σιωπή το σέβας και το πρέπον

και γυναίκα την υπερασπίστηκε,

στα στήθια της, τ’ αυθαίρετα όνειρά του να χαϊδέψει

και  στο κορμί της να λειάνει

τις  μύχιες πεθυμιές  της κτημοσύνης.

Μα εκείνη αρχέγονη μήτρα  αξιών ,

αυτόχθονη  και πρέσβειρα των καιρών ,

στάθηκε έξω από το δεσποτισμό,

αμφισβήτησε τη βία της τάξης και του μοιραίου

και αυτομόλησε στη θελκτική τυραννία του αυτοσεβασμού,

λυτρώνοντας το πνεύμα της σε αλήθεια και ελευθερία.

Μαντήλι  κόκκινο ανέμισε η Ελένη την ψυχή της,

σαν αίρεση και σαν φυγή, σαν προτροπή και  βιάση,

δίχως προσχήματα, χωρίς συνωμοσίες,

λεύτερη, αυτόνομη, δική της και δική τους,

λεμονανθοί οι θάλασσες κι υμέναιοι οι ανέμοι ,

ένα λιμάνι όλη η γη, μια πόλη η οικουμένη

και οι καιροσκόποι πίσω της ,

σκληρές  γενιές των κάστρων,

σφυρηλατούσαν  προδοσίες και αφορμές,

και  αποφάσιζαν την παρακμή του κόσμου.

 Το πέμπτο από τα "έξι ασταθή βήματα μέχρι τη βεβαιότητα" του Γιώργου Αλεξανδρή.

ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥΣ

Ανακάθισε ράθυμα,

ακούμπησε το κεφάλι στην παλάμη του

όπως  το ’χε συνήθειο

σαν ήθελε να καταγγείλει κάτι

και παρακολουθώντας στη μακριά κοίτη του δρόμου

τη θλιβερή παρέλαση του συνωστισμένου πλήθους,

που στην απειλή των δίσεκτων καιρών

βγήκε να δηλώσει τον αθώο του πανικό,

μοιρολάτρησε στοχαστικά

αποφεύγοντας την οργή και την καταδίκη.

Κουβαλούσε ο καθένας την απόγνωσή του

στην αποκαθήλωση της ευμάρειας

και τη διάτρηση της ευφορίας.

Ανακάλυπταν εχθρούς ,προφήτευαν κινδύνους,

μηρύκαζαν απορίες και βρισιές

για πρόσωπα και καταστάσεις,

έφτυναν σε επιλογές και αποφάσεις

κι αποποιούμενοι των ευθυνών και των αιτίων,

μινύριζαν σε μετανιωμούς με παρακλήσεις

προσμένοντας στο λόγο του επόμενου μεσσία,

οι προσδοκίες τους να αληθέψουν

και το εθνικό τους ανάστημα να υψώσουν.

Έφερναν εκδίκηση οι καιροί

και χάνονταν της ζωής τα μέτρα,

έτσι φτηνή που την φαλκίδεψαν

ανάμεσα στο δράμα και την ειρωνεία.

Πόση τάχα αυτοταπείνωση ν’ αποτελεί

η υπεκφυγή και η  υποκρισία;

Ανέτρεξε απρόθυμα

στις ήσυχες μέρες της μακάριας ευδαιμονίας

γιατί και η δική του δικαιοσύνη

ήταν συμφωνία και ανοχή.

Μικρομάγαζο στο πίσω στενό 

της ζωής το καθημερινό αλισβερίσι,

με φωνές υποταχτικές και πρόδηλες σιωπές.

Ακολούθησε κι αυτός τη μεγάλη κοίτη

με μόνη αντίσταση την αυτοκριτική

και την παραδοχή της προσωπικής του ήττας.

Ήταν ένας  απ΄ αυτούς.

Το τέταρτο από τα "έξι ασταθή βήματα μέχρι τη βεβαιότητα" του Γιώργου Αλεξανδρή.

ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΕΙΣ

Αλήθειες ο λόγος της οργής

και η απόγνωση σπουδή,

κρυφή σπονδή στο αύριο

και τελετή  στη βία,

τώρα που μάθαμε για τα χαμένα χρόνια,

τα  όνειρα τ’ αστέγαστα

τις ξοφλημένες ρήτρες,

τώρα που οι καιροί δεν έχουν γύρισμα

ούτε και φυγαδεύσεις,

παρά ώριμες παραδοχές

και πεισματικές βιασύνες.

Άμορφη σύναξη σκιών

και αδόκητες εκπλήξεις,

μικρές αυθαιρεσίες πανικού

και συνωμοσίες θάρρους,

έτσι καθώς παιδεύουμε τις ευθύνες μας

σε φρόνιμη αποποίηση

και φιλόδοξη μεταλλαγή,

έτσι καθώς μικραίνουμε τη συνενοχή μας

σε μοιραία συμμετοχή

με μικρές αρνήσεις κι απειλές

και φευγαλέες παρουσίες.

Ασύνταχτη γενιά των ορισμών,

της πλάνης και των ορίων,

ξόρκια τα συνθήματα

και οι προφητείες μνήμες,

γιατί είναι αλλοτρίωση η εμμονή στα ίδια,

εμφύλια σύγχυση το σωστό

και βεβαιότητα το πάθος ,

γιατί είναι απαξίωση αρχών και οραμάτων

η αναγνώριση αυθεντιών,

και η επίκληση συμβόλων

εποχή χωρίς δική της γλώσσα.

Το τρίτο από τα "έξι ασταθή βήματα μέχρι τη βεβαιότητα" του Γιώργου Αλεξανδρή.

ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ

Στις απρόσωπες  και χειραγωγημένες κοινωνίες,

συντεταγμένες στην αυταπάτη και τον εφησυχασμό,

όταν η αθωότητά τους γίνεται πανικός 

και η προνοητικότητα  δοξασία και ευχή,

περισσεύει η αλαζονεία της ειδημοσύνης

και η υποκρισία του αλτρουισμού της ευθύνης.

Στα χαλκεία τους, μέντορες και ταγοί,

σφυρηλατούν με τέχνη και πειθώ

την ιστορία ως νοσταλγική πρόνοια και διδαχή

και σε διάσταση εσχατολογικής προφητείας,

αυθεντικά δικάζουν και σωτήρια υποδεικνύουν

την αυτοκριτική, για το θέσπισμα της εποχής

όπου η συναυτουργία και η συνενοχή 

είναι δικαίωμα, πρακτική, ήθος και αξία.

Όμως ,ο ιστός των εσπέριων καιρών έχει  διαρραγεί,

η  αγύρτισσα  καθημερινότητα, χωρίς πνεύμα και ψυχή,

αποκαθηλώνεται απ’ το ναρκισσισμό της

και παραδίδεται ασυνάρτητη κι ανυπεράσπιστη

στην άβυσσο μιας ανυπόφορης αλήθειας,

ευτύχημα της απειλής και φόβος της προσδοκίας.

Μουσειακοί κι αλλότριοι, πολίτες σε ομηρία,

που ύψωναν ανάστημα μέχρι τις επικλήσεις,

για ν’ αριθμούν τις μέρες τους διάδοχες και ίδιες

χωρίς τη βάσανο του νου ,της χίμαιρας το άλγος,

εχέφρονες τώρα  στοχαστές, τελούν εν επιγνώσει

πως η ζωή  δεν είναι συμβιβασμός κι ευπείθεια,

παρά ομόθυμη ανατροπή ως και την ουτοπία,

πολιτισμού συνείδηση. προοπτική και δημιουργία.

Το δεύτερο από τα "έξι ασταθή βήματα μέχρι τη βεβαιότητα" του Γιώργου Αλεξανδρή.

«Το ζήτημα της γλώσσας στη Λατρεία»

Ημερίδα με θέμα:
«Το ζήτημα της γλώσσας στη Λατρεία»

Τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ένα έντονος προβληματισμός στο χώρο της Εκκλησίας σχετικά με το ζήτημα της γλώσσας στη λατρεία. Προβάλλεται πολλές φορές η διαπίστωση ότι κυρίως οι νεότερες γενιές (αλλά όχι μόνον αυτές), αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα κατανόησης της εκκλησιαστικής λειτουργικής γλώσσας και κατά συνέπεια ουσιαστικής συμμετοχής στα λειτουργικά δρώμενα, με αποτέλεσμα την περαιτέρω αποξένωση και απομάκρυνση από τη ζωή της Εκκλησίας. Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, διακεκριμένοι ιεράρχες αλλά και λόγιοι ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος πρότειναν (και εφάρμοσαν σε κάποιο βαθμό) την απλοποίηση ή και μεταγλώττιση των λειτουργικών αναγνωσμάτων, των ευχών και κάποιων εκκλησιαστικών ακολουθιών όπως η βάπτιση και ο γάμος, επικαλούμενοι προς τούτο όχι μόνο επείγουσες ποιμαντικές ανάγκες, αλλά και τη διαχρονική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία δεν γνωρίζει και δεν αποδέχεται κανένα δόγμα και καμία παράδοση ιερών γλωσσών και γι’ αυτό πάντοτε μετέφραζε τα βιβλικά και λειτουργικά κείμενα, όποτε αυτό χρειάστηκε να γίνει. Από την αντίθετη πλευρά προβάλλεται το επιχείρημα ότι προτεραιότητα για την ορθόδοξη λατρεία δεν αποτελεί η κατανόηση αλλά η μετοχή στο μυστήριο, αποδίδοντας τάσεις νεοβαρλαμιτισμού στους υπέρμαχους των μεταφράσεων και επισημαίνοντας ταυτοχρόνως τους κινδύνους που διατρέχει η γλωσσική και εθνική μας παράδοση και συνέχεια από την επιχειρούμενη εγκατάλειψη της πατρώας λειτουργικής γλώσσας. Ως μέσο θεραπείας του προβλήματος προτείνεται από αυτήν την τάση η χρήση λειτουργικών εγκολπίων και τα μαθήματα αρχαίων ελληνικών στις ενορίες.

Τα παραπάνω θέματα και τα παρεπόμενα ζητήματα της κατήχησης και της ποιμαντικής θα αναλυθούν και θα συζητηθούν διεξοδικά σε ημερίδα που διοργανώνουν η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών και ο Σύνδεσμος Νέων της Ι. Μητροπόλεως Δημτριάδος με θέμα: Το ζήτημα της γλώσσας στη λατρεία, το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012, στο Συνεδριακό Κέντρο «Θεσσαλία» (Μελισσάτικα, Βόλος), από τις 10.00 πμ έως τις 2.00 μμ. Στην ημερίδα αυτή που θέλει να είναι πραγματικά πολυφωνική και πλουραλιστική και που σκοπεύει να θέσει επί τάπητος το φλέγον αυτό πρόβλημα, θα λάβουν μέρος εκπρόσωποι και των δύο αυτών τάσεων σύμφωνα με το ακόλουθο πρόγραμμα:

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Α΄ Συνεδρία

Προεδρεύων: π. Χρίστος Χαχαμίδης Δρ Θ.

Γεν. Γραμματέας Δ. Σ. Συνδέσμου Νέων Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος

10.00-10.30: Έναρξη-Χαιρετισμοί

10.30-10.50: Σταύρος Ζουμπουλάκης, Διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία», Πρόεδρος του Δ.Σ. του Ιδρύματος «Άρτος Ζωής»

«Είναι απαραίτητο να κατανοούμε τη γλώσσα της λατρείας;»

10.50-11.10: Φώτης Σχοινάς, Δρ Φιλοσοφίας, πρ. Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων,

«Λειτουργική γλώσσα: αξία και παράδοση»

11.10-12.00: Συζήτηση

12.00-12.30: Διάλειμμα-καφές




Β΄ Συνεδρία

Προεδρεύων: Παντελής Καλαϊτζίδης Δρ Θ.

Διευθυντής της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών

12.30-12.50: Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων,

«Δεν χρειαζόμαστε μετάφραση αλλά κατήχηση»

12.50-13.10: Σεβ. Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος,

«Το ζήτημα της γλώσσας στη λατρεία και η ποιμαντική του διάσταση»

13.10-14.00: Συζήτηση

Κλείσιμο της ημερίδας από τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο

Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό, αλλά λόγω περιορισμένων θέσεων απαιτείται προεγγραφή στη Γραμματεία της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών (τηλ. 24210-93553, 93573, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: info@acadimia.gr)

ΑΛΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

Κάποτε, στα χρόνια της οργής και της αμφισβήτησης,
τότε που δεν υπήρχε μια καινούρια μέρα
και δεν ακολουθούσε μια διαφορετική γενιά,
με αυθορμητισμό και αυτοπεποίθηση,
άδολοι ομφαλοσκόποι κι εκκεντρικοί οραματιστές,
θέλαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, ομήγυρη η γη,
να βγούμε μπροστά απ’ την ιστορία, άλλοι καιροί,
και να φέρουμε τη ζωή, ασίγαστο πάθος και ορμή,
έτσι όπως την άθροιζαν ανατροπείς και μύστες,
σχεδίασμα ονείρων και προσδοκίας προβολή.
Τώρα, στα χρόνια της συνείδησης και του χρέους,
που οι μέρες έχουν μαρτυρίες και αναφορές,
που γίνεται ευθύνη ο λόγος και η ανάγκη ομολογία,
με περίσκεψη και προβληματισμό, άλλοι καιροί,
ανεπιβεβαίωτοι ιδεολόγοι και αμφίθυμοι ουτοπιστές,
ανακαλούμε αλήθειες, βεβαιότητες και εμμονές,
σκύβουμε σε περιθώρια, κενά και διαψεύσεις,
αναγνωρίζουμε συμβιβασμούς και επαναλήψεις,
κι αφήνουμε ύποπτη σκέψη να μας προκαλεί,
αντί του κόσμου ν’ αλλάξουμε εμείς.
Αύριο , σε χρόνια ανερμάτιστα και υποθηκευμένα,
κλειστές θητείες αυταρχισμού κι αυθαιρεσίας,
που οι συναινέσεις και οι προσωπικές θυσίες
θα είναι μεθοδευμένη αντίληψη και συμπεριφορά,
θα επιμένουμε υπάκουοι κι αθώοι, άλλοι καιροί,
να χωράμε στη σύγχυση και την υποταγή
χωρίς αυτοαναίρεση και δίχως ενοχή.

Του Γιώργου Αλεξανδρή
---------------------
Το ποίημα, επίκαιρο όσο ποτέ, είναι το πρώτο που αναρτάται στο ιστολόγιο από τα "Έξι ασταθή βήματα μέχρι τη βεβαιότητα".
Τόσο αυτό, όσο και τα υπόλοιπα που θα αναρτηθούν, δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Έρευνα Τρικάλων, τους τελευταίους έξι μήνες.
Κάθε ημέρα θα αναρτάται και ένα βήμα...