Όταν είπες πως μοιραία αύριο
θα χωρέσουμε και πάλι στη σιωπή μας
και θ’ ανακαλούμε τη χαρά της ζωής
σε νοσταλγικές θύμησες και μνήμες πρόνοιας,
τ’ όνειρο που τολμήσαμε στη μοναξιά της αλήθειας,
ν’ αντέξουμε το βλέμμα του θεού,
μετεωρίστηκε γυμνό, ένοχο σαν ψέμα
και ξένοι αλαφροπατήσαμε στο περιθώριο των σκιών.
Στάθηκες στην άκρη του φόβου,
ξετύλιξες χωρίς επιείκεια εχέμυθες ικεσίες
και σίγουρη για την απλοχεριά της αυταπάτης,
ξεμάκρυνες από ιερά και θυσιαστήρια,
να ταπεινώνονται ήσυχοι οι καιροί
και τ’ όνειρο, ανυπάκουο να μένει κι αληθινό,
μακρύ ταξίδι στ’ άγνωστο χωρίς προορισμό ,
κρυφή γραφή κι ανάγνωσμα λυτρωτικό.
Ξέβγαινα στο δρόμο των μικρών μας ιστοριών
με τα παρήγορα κενά και τις εμφύλιες απουσίες,
για να σε προλαβαίνω και να αρνούμαι
τους απολογισμούς και τη συγχώρεση,
ν’ αυθαιρετώ στην ομορφιά και το δράμα,
για τ’ όνειρο ακόμη μια φορά να σ’ εμπιστευτώ,
πως δεν είναι ευπρέπεια του νου κι ανάγκης ψέμα ,
παρά απόκριση σε κάθε ρώτημα και ώριμη ανάσα.
29-3-1013 του Γιώργου Αλεξανδρή
Η εικόνα είναι από: http://deilogos.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου