Μεγάλη Εβδομάδα- Μεγάλη Τετάρτη

Η Αγία και Μεγάλη Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην πόρνη, στην αμαρτωλή γυναίκα, που μετανιωμένη και συντετριμμένη άλειψε τον Κύριο με μύρο και συγχωρήθηκε για τα αμαρτήματά της (Λουκ.7, 37-50) και στην προδοσία του Ιούδα για την παράδοση του Ιησού στο Συνέδριο των Ιουδαίων.

"καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἐν τῇ πόλει ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι ἀνάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε τῷ μύρῳ. ... Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι. ... Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην".

Ο προδότης μαθητής ξεκίνησε την πορεία του με άριστες προϋποθέσεις, ως μαθητής του Κυρίου και μέλος του άμεσου περιβάλλοντός Του. Οι ίδιες όμως οι επιλογές του τον καταδίκασαν. Η κακή χρήση του "αυτεξουσίου", που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, ως δώρο, τον κατέδειξε ως το πιο τραγικό και μισητό πρόσωπο στην ανθρώπινη ιστορία.

Η αμαρτωλή γυναίκα αντίθετα, από το κατρακύλισμα της αμαρτίας βρήκε το δρόμο της μετάνοιας που την οδήγησε στο Σωτήρα Χριστό. Με συντριβή και ταπείνωση έρχεται κοντά στον Κύριο αισθανόμενη το μέγεθος της αμαρτίας. Δείχνει με έμπρακτο, ταπεινό και τόσο τρυφερό τρόπο ότι μετανοεί! Δέχεται έτσι τη συγχώρηση και τη σωτηρία της.

Η ιστορία της αμαρτωλής γυναίκας και η ταπεινή της μετάνοια σε σύγκριση και αντιδιαστολή με τη φρικτή προδοσία του Ιούδα προς το Διδάσκαλό του, ενέπνευσε υπέροχους και διδακτικότατους ύμνους.

Τελευταίο στην ακολουθία της Εκκλησίας, ψάλλεται το γνωστό τροπάριο της Κασσιανής, η οποία κακώς συνδέεται με την αμαρτωλή, αφού η Κασσία ή Κασσιανή, ήταν ευσεβής γυναίκα και λογία.

Το Τροπάριο της Κασσιανής <-- Ακούστε το εδώ

Από τα απόστιχα ιδιόμελα του όρθρου της Μ. Τετάρτης:
"Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος".

Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου:

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.
Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.
Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.
Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.